Het leven, mijn leven bestaat uit toevalligheden.

Op de een of andere manier ben ik altijd net op de plaats waar iets gebeurt of waar iets is wat ik graag wil of moet horen. Soms wil ik het niet horen en hoor ik het toch!

Dingen, zaken, soms belangrijk, soms niet en ben ik ze weer snel vergeten, maar deze niet.

De weg naar mijn bestemming was afgezet, twee kanten op en dat betekende omrijden. Niet zo heel ver gelukkig, maar toch een stukje en ik was niet de enige. De omleiding was “ al vastgelopen” geen punt ik kende de buurt, dus weer een andere route vinden was voor mij geen probleem.

Op de terugweg, de omleiding werd natuurlijk niet aangegeven, toch maar de route genomen van de heenweg. Die route leidde mij door het centrum van de stad en bij de belangrijkste kruising aldaar, de kruising met de rondweg, besloot ik, een inval, even op bezoek te gaan bij een oude vriend die daar werkzaam is bij een bedrijf dat bijna op de kruising gelegen is. Dat bedrijf had een bijzondere rol in het leven van een andere goede vriend gespeeld, een levensreddende rol! Deze vriend, afkomstig uit het Gooi en op weg naar een groot evenement in Zandvoort voelde zich onwel op de rijksweg en besloot, God alleen weet waarom, niet om, maar door de stad te rijden en kwam op diezelfde kruising. Daar aangekomen zag hij het bedrijf, waar ik op het punt stond naar binnen te gaan, hij besloot hetzelfde te doen en eenmaal binnengekomen, sprak hij de dame van de receptie aan , met de woorden “ ik denk dat ik een hartaanval heb” Mijn daar werkzame vriend hoorde dat, bedacht zich geen moment en belde 112, dat, toeval bestaat niet aan de overkant van de kruising haar Haarlems hoofdkantoor had. Binnen 1 minuut, het was nog geen 150 meter, was een ambulance aanwezig en mijn vriend werd onmiddellijk en met de hoogste spoed naar een ziekenhuis in onze hoofdstad gebracht, het heeft zijn leven gered. Elke andere actie had hem het leven gekost. Twee vrienden dus, toevalliger kan het niet. Dit alles had ons, mijn Haarlemse vriend en mij een extra band gegeven en daarom besloot ik even gebruik te maken van de gelegenheid en bij datzelfde bedrijf naar binnen te wandelen voor een koffietje.

Hij was aanwezig en had ook nog even tijd, gelukkig, want de toilet trok en de koffie ook, bovendien zijn wij al zoveel jaren “op afstand” bevriend, dat een gesprek altijd bijzonder is. Er is altijd wel iets te bespreken al is het maar de laatste roddel. Ook nooit weg, toch!

Het gesprek kwam zoals altijd even terug bij de vriend met de hartaanval en vandaar ging het naar de AED, oftewel de steeds vaker aanwezige defibrillator. Niet dat ze die toen al hadden, maar de noodzaak daarvan nu hebben wij toch maar weer even besproken.

“Mag ik je nog over iets anders spreken”, vroeg mijn vriend, voordat ik mijn handen ging wassen. Natuurlijk. Graag!

Eenmaal terug en met een tweede kopje koffie zei ik kom op, wat kan ik voor je doen?

Ik kon niets doen zo bleek , alleen maar luisteren. Zijn dochter was kort geleden bevallen, reden voor veel vreugde, vooral voor de vrouw van mijn vriend, althans dat had het moeten zijn. Niet dus, want op dezelfde dag dat een nieuw klein wezen op deze aarde was gekomen, had zijn huisarts hem gebeld met het dringende verzoek nog diezelfde dag langs te komen met zijn echtgenote.

Die echtgenote had kort daarvoor meegedaan aan het landelijke onderzoek naar borstkanker, in de mammabus.

U raadt het al, de resultaten van het onderzoek waren niet goed. Er was een plekje gevonden en aanvullend onderzoek moest onmiddellijk en met voorrang plaatsvinden

Het gebeurt elke dag en overal en het verdriet is onbeschrijfelijk. Maar nu zat het verdriet tegenover mij, het verdriet keek mij aan. Het verdriet, het onmetelijke verdriet.

Niemand helemaal niemand, rekent erop dat die dag zo maar eens kan komen.

Het vervolg van dit verhaal is niet anders als bij al die anderen, onderzoek op onderzoek, het behandelplan en dat alles bij dat ziekenhuis met onheilspellende naam het AVL of te wel het Antonie van Leeuwenhoek ziekenhuis in Amsterdam, gespecialiseerd in het behandelen van Kanker, vele soorten Kanker.

Het toeval bracht mij bij deze vriend, het toeval hielp mijn vriend uit het Gooi, het toeval bepaalde dat dat daar op dat plekje naast de ringweg moest zijn. In het geval van mijn Haarlemse vriend was ik er nooit of te laat achter gekomen. Had mijn Gooische vriend buitenom en niet binnendoor gereden, dan was hij er nu naar alle waarschijnlijkheid niet meer geweest.

Ingewikkeld, het verhaal, de situatie, het verdriet! Het leven is zo ingewikkeld en eerlijk gezegd zijn we er niet op voorbereid!

“Mij overkomt het niet”, maar verdrietig genoeg overkomt het 3 op de tien Nederlanders wel en toch zijn wij er niet op voorbereid.

Mijn vriend niet en ik niet en eigenlijk niemand niet. Zijn ogen bleven droog, toen hij mij het verhaal vertelde, maar niet helemaal, althans zo leek het. Mijn ogen bleven droog tot het moment dat ik weer in mijn eigen auto zat.

Het was te onverwacht, hem kon ik niet helpen en niet troosten, de diagnose was gesteld, de uitkomst van de behandeling onzeker.
Maar een ding heb ik dan toch weer geleerd, geef je over aan het toeval, laat het gebeuren en belangrijker nog luister naar je hart en luister naar die ander.

Sterkte vriendje! Tot snel!

Toeval bestaat niet!

Wij spreken