Het is stil in Den Haag.

Natuurlijk zijn er de Paradise papers en natuurlijk zijn de beloftes aan de leraren weer net helemaal waar en wordt er 61 miljoen van de beloofde 700 miljoen afgehaald omdat het vorige kabinet bezuinigingen had voorgesteld die toch moeten worden door gevoerd. Maar vandaag wilde ik het daar maar even niet over hebben. Ook niet over die viespeuk die jonge acteurs in een potje liet masturberen omdat dat bij hun mogelijke auditie hoorde. Nee vandaag gaat het over Mark. Niet Mark Rutte, maar Mark Tromp.

In tegenstelling tot Mark Rutte is Mark Tromp wel een man op wie je kunt vertrouwen.

Mark Tromp is wat je zou kunnen noemen een fixer. Mark, opgeleid en jaren werkzaam geweest in de verzekeringsbranche, heeft zich tot doel gesteld om mensen die verneukt worden door verzekeringsmaatschappijen toch met hun claims te helpen.

Dit is er gebeurd. De BAM, beter nog de Koninklijke BAM Groep een grote bouwer in Nederland, had de opdracht verworven een aantal appartementencomplexen in Aerdenhout te bouwen en wel op het terrein van het Klooster Alverna, een mooi stukje land weggestopt in de bossen rond dat mooi plaatsje. Jaren geleden hadden de in het klooster wonende nonnen een appartement gebouwd voor de daar nog wonende nonnen, 24 om precies te zijn. Omdat er nog wat grond over was en de nonnen steeds ouder werden en zich terugtrokken in het aanwezige klooster werden de appartementen aan gewone mensen verhuurd en kreeg de BAM opdracht op de nog aanwezige grond nog twee van dat soort appartementen te bouwen.

Tot zover niets bijzonders, projectontwikkeling noemen ze dat.

De BAM begon vrolijk met graven van bouwputten waar de parkeergarages van die nieuwe appartementen moesten komen en daar ging het helemaal fout. Vrolijk gravend met grote machines werden de bouwputten uitgegraven. Het complex in wording wordt omgeven door een prachtige oud grachtje. Een grachtje waar eendje en meerkoeten een thuis hedden gevonden. Af en toe een verdwaalde reiger op zoek naar een hapje, kortom een prachtig stukje natuur. Wel een grachtje natuurlijk met niet al te schoon water en hier en daar een rat. Die moeten per slot ook leven. In het oude bos op het landgoed leven nog wat reeën die vrijelijk rond kunnen lopen kortom het geheel was en is nog steeds een prachtig plekje om te vertoeven.

Totdat de BAM haar bouwput iets te dicht bij die sloot had gegraven en de dijken braken.

Zeeland in het klein. Duizenden liters slootwater vonden hun weg naar de bouwput en vandaar naar de parkeergarage en de bergingen van het reeds bestaande gebouw.

Ik spreek over een ware vloedgolf aan stinkend slootwater.

De Brandweer en Politie waren snel ter plaatse en probeerden de schade en dat was nogal wat zoveel mogelijk te beperken. Dat lukte nauwelijks, want ook de bergingen met daarin de spullen van de bewoners waren volgelopen, tenminste stonden voor twintig centimeter onder water.

Terug nu naar mijn Mark. Mijn inboedelverzekering, dom genoeg opgezegd, gewoon omdat ik hem 20 jaar niet nodig had gehad was niet meer beschikbaar en hoewel de BAM aanvankelijk enig medeleven toonde werd ons al snel duidelijk, dat de middelvinger werd opgestoken naar de bewoners en dat zij toch maar naar hun inboedelverzekering moesten gaan voor claims. Sommigen lukte dat, ons niet! Schade, we waren net verhuisd, de bergeging en onze garageplek stonden nog vol met verhuisdozen, waarde circa € 20.000,-

Paniek dus… maar voor maar heel even, want daar was Mark.

Een beetje bonkige man met een zware stem, een man die vertrouwen uitstraalde en niet zoals die andere Mark zichtbaar de boel aan het belazeren was. Nee niet onze Mark.

Ontzorgen heet dat. Mark kwam dankzij een bevriend advocatenkantoor en had zich gespecialiseerd in het afwikkelen van schades waarvan het ontstaan en dus ook de vergoedingen door de verzekeraar werd bestreden. Zeg ik dat goed, dat denk ik wel.

Verzekeraars, dat wist ik allang heb je vaak alleen nodig in goede tijden, want in slechte tijden passen ze op hun eigen centjes en niet op de jouwe.

Terwijl wij probeerden te redden wat er te redden viel, gek onze kinderen waren ook ergens te vinden, ging Mark voor ons aan de slag, € 15000,- euro schade en geen verzekering en een BAM die zijn vinger opstak.

Lang verhaal kort, het is Mark gelukt, op basis van “ no cure no pay” heeft Mark de afwikkeling geregeld. Het heeft tijd gekost en vooral ook moeite. Maar Mark deed zijn werk goed en in stilte gebruik makend van zijn vele contacten trof hij een regeling met de BAM. Natuurlijk ze konden niet anders, het was over duidelijk hun fout. Kan gebeuren, maar wees dan sportief en steek je handen uit de mouwen. Maar dat deed de BAM niet en schakelde een extern bureau in met een schreeuwende juffrouw die op alle manieren probeerde onder de aansprakelijkheid van haar opdrachtgever uit te komen. Sommige mensen doen alles voor geld. Liegen is dan nog wel het minste,

Maar terwijl zij er rustig op los loog, deed Mark zijn werk en ja hoor na vier maanden en een hoop zoekwerk, want vindt maar eens al die rekeningen van toen, heeft Mark het allemaal prima voor elkaar gekregen.

Wij kregen onze centjes en daarmee zou de kous afgeweekt zijn tenminste als de BAM ook de gevolgschade zou hebben aangepakt d.w.z. het vuil verwijderen veroorzaakt door de overstroming, dat dan toch maar weer niet. Je kunt niet aan de gang blijven denk ik dan wel eens. Wat zijn wij toch in een schofterige maatschappij beland, waar iedereen maar een potje aan rotzooit en de ander met gebakken peren laat zitten. Afschuiven en niet omkijken heet dat.

Maar dankzij onze Mark en niet die andere Mark hebben wij het gered. Met die andere Mark zou het niets geworden zijn.

Mark en Mark zijn gelukkig niet hetzelfde.

Dank je wel Mark, Nee niet jij Mark, maar onze Mark!

Wij spreken