Ik kan me ze niet herinneren, al die duizenden gezichten die langs mijn bureau gekomen zijn in de veertig jaren dat ik gewerkt heb.

Gewerkt als headhunter, in opdracht van bedrijven en instellingen op zoek naar geschikte kandidaten.

Allemaal netjes gekleed, speciaal voor de gelegenheid en allemaal gespannen.

Hoeveel kopjes koffie er geschonken werden en hoeveel kandidaten weggestuurd zijn met de mededeling “ u hoort van ons”

Als ik , de kandidaat goed vond, maakte ik meteen een vervolg afspraak.

Zoveel geschikte kandidaten zijn er gewoon niet, mijn collega’s en ik wisten dat en daarom werd er gevochten om de juiste mensen. Mannen vooral, vrouwen ben ik eigenlijk niet zoveel tegengekomen. Kwam niet door mij, maar er waren niet zoveel vrouwen met ambitie. Drie heb ik er geplaatst in al die jaren, twee controllers, waarvan er een ook nog uit Hongarije kwam een mevrouw die hoofd HR wereldwijd bij een grote pakketbezorger werd.

 

Ik vraag mij wel eens af hoe ik gereageerd zou hebben als Lodewijk Asscher voor mijn bureau gekomen was, of ik hem geselecteerd zo hebben voor een functie in het bedrijfsleven? Ik denk maar steeds , dat ik dat niet zou hebben gedaan. Waarom niet, toch een man die wat kan, hij is vicepremier van Nederland geworden en hij heeft zijn collega Samson een behoorlijk oor aangenaaid, iets wat in het bedrijfsleven ook niet ongebruikelijk is.

 

Maar toch, een beetje een draaikont en vooral een bestuurder, geen ondernemer. Geen man van wie je iets heel nieuws kunt verwachten. Hij gebruikt mensen en als hij ze niet meer nodig heeft dan “boem” laat hij ze vallen. Dat zou ik toen gedacht hebben en nu denk ik het weer.

Ik zou hem denk ik niet vergeten zijn, sterker nog, ik ben hem in mijn latere leven nog eens tegengekomen, in zijn Amsterdamse periode en daar heb ik hem meegemaakt, zoals ik hem nu beschrijf. Veel beloftes vooral, maar toen het er op aan kwam: “Boem” daar lag ik. Uitgestrekt op de grond en Asscher liep door alsof er niet gebeurd was.

 

Zo moet Diederik zich ook gevoeld hebben, net zoals ik “boem” weg.

House of Cards, maar dan in Nederland. Zo gaat het nu ook tijdens de formatie, een spelletje waarvoor geen spelregels bestaan. Alleen maar eigen belang. Zouden al die duizenden zich mij nog herinneren, ik vrees van niet, zou Lodewijk zich mij nog herinneren, ik denk het wel.

Headhunter zijn is een geweldig vak, een beetje een ziekte die je je hele leven bij je draagt. Toon Hermans, hij woonde naast ons, vertelde mij eens, ik was jong, hij al wel best oud, dat je het vak van artiest 24 uur 7 dagen in de week om hem heen draagt. Zelfs een lange strandwandeling hielp hem niet van dat gevoel af .

Irritant, want je speelt altijd een rol en je bent geneigd altijd weer iets te moeten vinden, in ieder geval in mijn vak. Altijd iets van iemand vinden. Nou Lodewijk vind ik dus een beetje een bal gehakt. Ik zie hem nog met een gevoel van afgrijzen Diederik een afscheidspakkerd geven. Arme Diederik, die legde zijn hele ziel en zaligheid in die zoen. Weet u nog??

En vandaag zag ik hem weer op weg naar ouwe Herman, gewoon om hem weer te vertellen dat hij niet met Mark en zijn vriendjes zal gaan spelen. Nee is nee, nou ja nee is misschien.

Van de Duitse voetballers zeggen ze, dat je pas van ze gewonnen hebt als ze in de bus zitten. Dat gevoel heb ik bij Lodewijk nou ook. Alleen als Nederland in de brand staat, dan mogen we hem bellen. Hoop niet dat iemand dat gaat doen.

Hoe zou ik hem nou beschrijven, als hij wel een mogelijke kandidaat geweest zou zijn: Nou zo ongeveer:

 

Opdrachtgever de informateur Herman Tjeenk.

 

Functie: lid van de Raad van Bestuur van Nederland.

Aantal medewerkers ca. 1 miljoen.

Begroting € 263 miljard

Salaris ca. € 150.000,-

Auto van de zaak

 

Persoonlijk:

Lodewijk Asscher

Geboren 1974

Gehuwd, drie kinderen

Woonachtig te Amsterdam

 

Opleiding:

Lodewijk is een zeer intelligente jonge man afkomstig uit een voornaam geslacht in Amsterdam.

Lodewijk studeerde psychologie en rechten aan de UvA

Lodewijk is gepromoveerd aan de UvA op het onderwerp: Communicatiegrondrechten. Een onderzoek naar de grondwettelijke bescherming van het recht op vrijheid van meningsuiting en het communicatiegeheim in de informatiesamenleving.

Lodewijk Asscher heeft na zijn promotie daar, aan de UvA lesgegeven en in 2006 verlof genomen om zich geheel te wijden aan zijn politieke loopbaan. (bron wikipedia)

Lodewijk heeft een redelijk vlekkeloze loopbaan achter de rug en hij heeft zich ook fatsoenlijk gedragen.

 

Hij heeft niet veel risico’s genomen, maar daar is het ook de man niet naar.

Lodewijk is een bestuurder die op de winkel past en het liefst projecten aanpakt waarbij hij niet te veel risico’s loopt.

Tot aan de Tweede Kamer verkiezingen van 2017, daar ging Lodewijk en met hem zijn partij de PvdA behoorlijk op zijn plaat, van 38 naar 9 zetels.

Conclusie:

Ondanks het feit dat Lodewijk in de plaatselijk politiek redelijk heeft gepresteerd, kan ik niet anders dan tot de conclusie komen, dat hij daar op landelijk niveau niets van gebakken heeft.

Het is hem ondanks het feit dat hij daar bijna 5 jaar de tijd voor gekregen heef,t niet gelukt zijn volgelingen aan zich te binden, laat staan hen voor zich te winnen.

 

Alleen al het feit dat hij zich niet tijdig van zijn partijvoorzitter Spekman heeft ontdaan, spreekt niet in zijn voordeel.

Een lid van de Raad van Bestuur van Nederland moet in staat zijn zich te omringen met een hem passende staf. Dat is Lodewijk Asscher niet of niet in voldoende mate gelukt.

 

Derhalve zouden wij u, onze opdrachtgever, willen adviseren dat

een functie in de Raad van Bestuur van Nederland, ons dan ook niet wenselijk voorkomt voor deze kandidaat.

 

Ps.het zou mij niets verbazen als Lodewijk een plaats in de Raad van Bestuur van Nederland ook niet ambieert. Want volgens mij wacht hij op een grote kans, die verdrietig genoeg binnen niet al te lange tijd vrij zal komen, het burgervaderschap van Amsterdam.

Ook voor die functie zouden wij negatief adviseren, maar dat was niet onze opdracht!

 

Zo deze kan ik mij de komende jaren, mij wel herinneren.

 

 

Wij spreken