We hebben ze allemaal, de een meer dan de ander. Vanavond waren het de Syriërs, opgevangen in 200 speciaal voor hun gekochte huizen, ik geloof in Rotterdam

Hoog opgeleide Syriërs. In vergelijking met Nederland betekenent dat 8 jaar opleiding daar tegen 18 jaar hier. Hoogopgeleid.

Dat is nogal een verschil. Bovendien werken wij met diploma’s en dat doen ze daar niet.

Als je metselaar bent, dan ga je s’ochtends gewoon naar een plek waar gebouwd wordt en dan kun je aan de slag. Zeker als je een beetje op tijd bent. Aan het eind van de dag wordt je betaald en dat spelletje herhaalt zich soms wel 7 dagen per week. Mag ook minder maar dan krijg jij ook minder.

Natuurlijk geldt niet hetzelfde voor Syrische artsen, die moeten laten zien dat ze het begrepen hebben, maar dat kan natuurlijk ook. Kost iets meer tijd, maar toch, het kan.

Maar dat is niet de doelstelling van dat huizen opkoop programma. Nee de vluchtelingen moeten hier blijven en worden daarom in de watten gelegd. Hier blijven, hoe kun je zo dom zijn. Ik begrijp het wel want de hulporganisatie bestaat bij de gratie van vluchtelingen die niet teruggaan. Die kun je begeleiden en waar nodig vertroetelen. Heek dom!. Alles moet er naar mijn mening gericht zijn op de mogelijkheid dat ze terug gaan. Nee niet naar de oorlog en niet naar een regime waar Assad het voor het zeggen heeft, maar gewoon terug naar huis. Naar het land waar ze geboren zijn en waar ze willen sterven,

Ze willen leven tussen hun familie en tussen hun talloze neven en nichten en wij weten allemaal dat de families daar groter zijn dan hier.

“Wir schaffen das”, nou “das schaffen wir überhaupt nicht”

Niet omdat wij dat niet willen, maar het probleem is dat zij dat niet willen. Op een paar doorgeschoten vrijwilligers dan.

Wir schaffen das, beste Angela, ik spreek goed Duits, beter dan de meeste Nederlanders, maar als ik jou hoor praten krijg ik koude rillingen, een emotieloze vrouw, uitsluitend pratend over de hoofden van het gehoor heen. Tegen wie praat je eigenlijk en over wie gaat het. Verwacht je antwoord, of doet het er gewoon niet toe. Ik denk het laatste. Je laat agenten bekogelen en er komt geen woord van de medeleven over je lippen.

Het klimaat akkoord van Parijs, ja je moet verder zonder Amerika en misschien haken er nog meer af. Ik denk het, het is te duur en te ambitieus, maar jij schaft das wohl. Of wij dat ook “schaffen” weet ik nog zo net niet.

Ik zag de begrafenis van Kohl, kijk dat was een staatsman, geen schooljuffrouw zoals jij. Kohl had de wereld lief en de wereld hem.

Dromen ja dat doen we allemaal, maar Angela ik zou hier niet van dromen. Dat gaat jou niet gebeuren.

Maar “befehl ist befehl” en dat zal bij jullie nog wel even zo blijven ben ik bang. Dus wie weet wordt het toch nog iets moois, jouw begrafenis dan. Omdat ik ook jou een lang leven wens, hoop ik dat het nog heel lang gaat duren voordat jij aan je laatste tocht begint.

Terug naar onze dromen. Als de belastingdienst nog iets van je salaris overlaat, de lease maatschappij je auto betaalbaar houdt en de parkeer gelden meevallen, dan blijft er misschien iets over om onze dromen werkelijkheid te maken. Kinderen een extra mooie opleiding geven, een reis naar dat droomoord of je ouders een keer naar die plek sturen waar ze altijd al naar toe wilden.

Dromen van een carrière, dromen van…. noem maar op en vul maar in. Dromen genoeg.

En weet je wat je nou moet doen omdat allemaal waar te maken, wel eenvoudig genoeg.

Droom ze overdag en niet s ‘nachts. Overdag dan onthoud je ze en als je ze s ‘nachts droomt dan heb je vaak slecht geslapen en ben je vergeten waar de droom overging.

Zonder dromen is er geen leven.

Abdelhak Nouri voor jou droom ik vannacht even extra, dat je snel beter wordt

Sie schaffen das, let maar op

Wij spreken