De Raadgever.

Er zijn nog helden in ons land.

Ik ken sommige van die helden, gisterenavond werd ik door een van hen gebeld.

Eric Nordholt, oud-hoofdcommissaris van politie in Amsterdam en een man onder de mannen, een geboren leider en een man die zijn stempel op Nederland en dan met name Amsterdam gedrukt heeft.

Eric is geboren in Groningen en dat is opvallend, veel Amsterdamse dienders komen of in ieder geval kwamen uit Groningen. Eric is van 1939, dus nu 78, terwijl ik er vanuit ging dat hij 17 jaar geleden zou overlijden aan nierkanker.

Maar Eric ging niet dood, Eric kon niet dood want zijn vrouw en vooral zijn zoon Ernst hadden hem nodig en nog steeds. Zijn zoon heeft MS in een vergevorderd stadium en hij en zijn vader hebben een warme en diepe band. Zij spreken elkaar elke dag en zien elkaar zo veel als mogelijk. Dat is verdomd knap van Ernst, want hij verplaatst zich moeilijk. Ernst, de zoon was, een begenadigd journalist werkend voor de Telegraaf. Een jongen met een toekomst zoals er niet zoveel zijn. Toen niet en nu niet. MS verwoest levens, ook dat van Ernst.

Vreselijk deze slopende ziekte achtervolgt hem, hoewel het nu wel iets beter gaat.

Terug naar Eric, de rots waaraan Ed van Thijn toen burgemeester van Amsterdam zich vasthield, als het weer eens moeilijk werd in de stad. Eric was er, zoals een hoofdcommissaris er moest zijn. Gekleed in een indrukwekkend uniform, zonder die idiote gele strepen, gewoon sterren en linten en een pet met een lauwerkrans, dat herinner ik mij en zo herinner ik mij hem.

Eric stond vóór naast en achter zijn mannen en vrouwen van zijn corps, zijn collega’s van straatagent tot hoofdinspecteur en hij stond ook voor en achter de burgemeester. Eric schroomde niet Den Haag te kapittelen als de boterzachte en altijd bange politici weer eens iets aan te merken hadden op het beleid in de hoofdstad. Eric was een PvdA’er die later ontgoocheld zou kiezen voor de VVD. Erik was er bij de Bijlmerramp, de IRT affaire en de Eurotop van 1997.

Na zijn carrière bij de politie vestigde Eric zich in Amsterdam als adviseur voor de top van het bedrijfsleven. Hij noemde zich, bescheiden als hij was “raadgever”

Eric heeft een groot hart en een groot gevoel voor humor, hij had zo maar een Amsterdammer kunnen zijn.

Eric maakte er na zijn carrière bij de politie de gewoonte van om minstens één maal per week in hotel de L’Europe te gaan lunchen, altijd stond hetzelfde tafeltje voor hem klaar. Jaren lang, in de hoek met uitzicht op de Munttoren

Dat tafeltje daar blijft nu leeg, Eric is zijn zoon achterna gegaan naar het midden van het land om dichtbij hem, zijn zoon en zijn kleinkinderen te kunnen zijn.

`Dat moet Eric zwaar gevallen zijn, want na Groningen was Amsterdam zijn stad. Ik denk ook zijn grote liefde.

Het is een eer Eric tot mijn vrienden te mogen rekenen, zeker omdat ik en wij allen een voorbeeld aan hem kunnen nemen. Rechtop, eerlijk en vechtend voor het leven. Het leven is niet altijd even eerlijk voor Eric geweest, maar hij, zijn vrouw Annie en zijn dochter en zoon, hebben het geaccepteerd zoals het is.

Eric, de Hoofdcommissaris, de raadgever is een held, die wij niet mogen vergeten. Eric is een voorbeeld voor ons allemaal.

Eric, wij spreken