De Grabbelton

 

 

Vandaag wordt de regeringsverklaring behandeld. Ik heb even zitten kijken en weer vastgesteld dat het nergens overgaat. Politici of liever beroepsbabbelaars hebben het over de Wajong uitkeringen (SP) en over de verhoging of verlaging van de dividendbelasting (PvdA). Beroepsbabbelaars en ambtenaren proberen ons te overtuigen van het feit dat het beleid past in het beleid van Europa en staat voor een gezonde en voor iedereen voordelige economische groei.

Het gaat beter met Nederland. In zes maanden tijd gaat het beter met Nederland. Gaan wij allemaal meer verdienen en minder belasting betalen.

Nee dus, dat gaan wij niet, want elke belastingverlaging wordt gecompenseerd door een belastingverhoging elders.

Ik leef al heel wat jaren en ik volg de dames en heren in Den Haag al jaren en al die jaren zijn de lasten omhoog gegaan, heb ik de aftrek van de hypotheek zien verdwijnen en daarvan heb ik toch echt jaren gedacht dat dat mij niet zou overkomen. Het overkwam mij en vele anderen wel degelijk.

Gewoon voorgelogen en zo gaat dat elke dag opnieuw.

Mijn hele leven heb ik gedroomd van een grote grabbelton waar ik ongeneerd geld uit kon halen, zonder dat ik daar echt op gecontroleerd zou worden. Een eindeloze grabbelton, die elke keer als de bodem inzicht kwam weer volgestort zou worden.

Die grabbelton bestaat echt, alleen niet bij mij in de buurt . Nee hij staat in Den Haag en is beschikbaar voor al diegenen die ons vertegenwoordigen en ja hij wordt elke keer als dat nodig is volgestort. Sterker nog er wordt zoveel ingestort dat de grabbelton overloopt en dat overschot, dat te veel maken wij over aan landen buiten Europa of aan Europa zelf. Wat ermee gebeurd, geen idee. Als het niet naar ontwikkelingshulp gaat dan gaat het naar subsidies of naar het klimaat. Er is altijd wel een (politiek) doel voor onze overschotten. Rondpompen noemen ze dat ook wel eens.

Mijn doel zou zijn : de Nederlandse bevolking. Gewoon teruggeven. Dan hebben we het over zo’n 15 miljard. Dat doen goed geleide bedrijven ook, geld terug naar de aandeelhouders, zo hoort het.

En ik bedoel ook echt de Nederlandse bevolking, niet al die mensen die in de afgelopen jaren hiernaar toe gekomen zijn omdat het in hun eigen land economisch minder of zelfs slecht gaat. Opvangen, jazeker, ben ik een groot voorstander van, maar wel terugsturen als de noodzaak voor opvang voorbij is. Het Australië model, maar dan wel een beetje minder.

Economische vluchtelingen moeten terug en wel zo snel mogelijk. Geen miljarden naar die opvang. Gebruik dat geld om de steeds uitdijende zorg betaalbaar te maken en te houden.

Wij kunnen niet doorgaan met het steeds maar verhogen van de lasten, zichtbaar maar ook vaak onzichtbaar. Onzichtbaar bij gemeentes en provincies, bij Ngo’s en al die instellingen die zich bezighouden met afgeleide zorg en bijvoorbeeld het klimaat.

Nog nooit is de lucht boven Nederland zo schoon geweest, nog nooit waren de kwalijke stoffen in onze atmosfeer zo laag. En toch en toch moet het beter en moet er meer worden geïnvesteerd. De fanatici winnen weer, elke keer en dat alleen maar omdat de gemiddelde Nederlander het niet interesseert er niet mee bezig is. Wij zijn geen China, wij zijn Nederland. Een schoon en mooi land, dat er, gezien vanuit de lucht, zo mooi aangeharkt bij ligt.

Het is nooit genoeg, luister naar Marjan Thieme over de varkens in Brabant, natuurlijk kost dat belastinggeld, weg met de varkens uit Brabant. Omslag in duurzaamheid heet dat, of warm saneren.

Lieve mensen, ik kan het allemaal niet opnoemen, het is werkelijk te dol om te geloven.

Een ding staat vast, we gaan er niet op vooruit en ja zelfs de Hagenezen weten en zeggen dat ook hard op, dat wij geen vertrouwen hebben in de politiek, hun politiek.

Maar hun truc is en dat heb ik vandaag weer kunnen zien, er gewoon overheen “lullen” en net doen of niemand er iets van begrijpt.

Kortom minder voor meer.

Laten we daar eens een #me too over beginnen.

Verkracht door de overheid.

Wedden dat er velen zijn die zich aanmelden, eigenlijk wij allemaal

 

 

Wij spreken