deel 1

Laat ik met Jumping beginnen, Politiecommissaris  Dries Zee, een werkelijke fantastisch man, een en al gedrevenheid en een man vol fantastische verhalen.

Dries zee vertelde mij op een middag, tijdens jumping dat Jumping een nieuwe voorzitter nodig had. Ik dacht, per slot was ik headhunter, dat hij mijn hulp nodig had en ik vertelde hem dat ik graag en om niet hem, dries, wilde helpen.

Maar… ik had het verkeerd begrepen, hij wilde mij als voorzitter. Nou dat was een eer waar ik niet op gerekend had. Ik hoede niet lang na te denken en na een kennismaking met medebestuursleden heb ik volmondig ja gezegd. Voorzitter van de stichting Jumping wel te verstaan. Niet van de BV met dezelfde naam. Die BV was in handen van paardmensen, dwz mensen die hun centjes verdienden met het organiseren van spring en dressuur evenementen . Dat was dus een foutje van mij, want alras ontdekte ik dat de directeur van de bv het voor het zeggen had en en de kas beheerde, Zijn kas, niet de onze.

Albert Jansen directeur van het advies euro BMC, was niet alleen ons belangrijkste bestuurslid, maar ook onze belangrijkste sponsor. Achteraf bleek dat hij ook privé zaken deed met onze bv directeur Chris Van Dam. Een cirkeltje dus van geld en privé belangen en ik zal daar middenin. Stom, geen idee, naïef.

Serieus heb ik mijn best gedaan van Jumping, dat al vele tegenslagen gehad had, weer een mooie feestje voor de stad te maken. De stad werkte daar ondanks de vele publiciteit ( TV) die jumping genereerde nauwelijks aan mee. Febo wel, de stad niet. Febo, toen nog onder de oude directie droeg €80.000.-, de stad nog niet de helft. De betrokken wethouder kwam zelfs op de zondag ( de finale dag ) niet kijken. Wel de koningin, niet de wethouder.

Inmiddels wist ik dat de financiële situatie zorgelijk was en de sponsoring van BMC onzeker, de bedrijfsresultaten lieten te wensen over. BMC was overgenomen door een Belgische belegger en die vond al die sponsoring maar niks. Albert was een trouwe vriend, maar waar niet is verliest ook de koning (Albert) zijn recht.

Kortom in het derde jaar van mijn voorzitterschap van de stichting, belde Chris mij op om te vertellen dat hij( lees de BV) de rekening van de `RAI, z0’n drie ton (€300.000,) bestemd voor de huur van de hallen niet ging betalen. Die mededeling , zou het faillissement en daarna het einde van Jumping betekenen. Daar op de A10 besloot ik tot een riskante ingreep, ” ik koop de bv jumping Amsterdam inclusief de schuld nu van jou. Stuur de stukken maar de notaris

Hij wist niet hoe snel hij ja moest zeggen, die Chris!

Gek genoeg waren de overige bestuurseden daarna telefonisch niet meer te bereiken, ze waren van de aarde verdwenen. Van Albert baas van BMC begreep ik het wel, die vocht voor zijn bedrijf, maar van éen bestuurslid begreep ik niets, Politie commissaris , Pieter Wiersinga, hoofd koets en rijstal Koninklijk stallen, was ook in het niets verdwenen. Gewoon weg.

Nu in’t kort: Ik heb Jumping gekocht met schuld en al en heb het na 6 maanden onderhandelen verkocht aan de Rai de grootse schuldeiser.

Goed gedaan zou je zeggen. Op de eerste vergadering met het door mij gevraagde nieuwe bestuur, onder leiding van de  nieuwe voorzitter  Hans Bakker, heb ik verteld dat per direct zou stoppen. Ik moest aan beide knieën geopereerd worden, in België nog wel en mijn herstel zou wel even duren, Plots, die zelfde dag, je raadt het nooit ?, stond  hoofdcommissaris Piet weer op de stoep. Peter, ik dus, moest weg want ik frustreerde de sponsoring door BMC. Bleek later een lul verhaal. Dat BMC zo goed als failliet was en zeker Jumping niet ging sponsoren was bekend, maar dat wist Pieter niet. Waar onze Pieter al die tijd geweest was, geen idee, maar een beetje laf was het wel! Aardige man, dat weer wel, maar toch?

Dat ik Jumping, zijn Jumping (van Piet, van de koetsen) van de ondergang gered had wist hij niet, of het interesseerde hem niet. Dat mij dat meer dat €30.000.- gekost had ook niet. Hans Bakker vond het prima zo, hij kon de schuld makkelijk terug verdienen en hij was koningshuis geil, want als die kwamen dat stond Hans altijd vooraan. Die

€ 30.000 is een schuld van Jumping aan mij, maar ach, wat heeft het voor zin. Mijn spaarpot leeg en blijft leeg, zielig voor Anneke, mijn lief en dom van mij. Het doek is dicht, ik ben sinds mijn vertrek nooit meer uitgenodigd, niet éen keer.

Oh Ja met BMC gaat het gelukkig weer goed en met Albert denk ik, dus ook! En Pieter, Pieter zit er nog steeds

Verdrietig, jazeker

volgende aflevering City Cargo

wij spreken