Ik ben geen geschiedkundige, maar wel zeer geïnteresseerd in alles wat met geschiedenis te maken heeft. Ik denk soms dat ik de enige ben.

Verbaasd kijk ik dan ook om mij heen als ik zie dat de hele wereld door gaat met oorlog voeren, terwijl wij met zijn allen toch wel weten, dat oorlogen in het verleden veel verdriet en pijn hebben veroorzaakt en nog steeds doen!

Verbaasd kijk ik ook om mij heen, als ik zie hoe er gereageerd wordt op de tirannen in zuidelijke landen. Dat er knokploegen gevormd worden om tegenstanders van tirannen uit te schakelen en wij kennelijk nog steeds niet hebben geleerd, daar onmiddellijk op te reageren.

De “kristallnacht” in Duitsland is daar een verschrikkelijk voorbeeld van. Er worden dag in dag uit aanvallen uitgevoerd op onze samenleving en onze leiders halen de schouders op. In het beste geval komt er een beetje suffige man in beeld die roept dat het dreigingsniveau op 4 blijft staan niveau 5 is het hoogste. Dick Schoof de directeur NCTV, de nationaal coördinator terrorismebestrijding en veiligheid, zegt mij niets. Politie zie ik hier niet of nauwelijks, laat staan militairen bewapend en gekleed om aanvallen af te slaan en tegenstanders uit te schakelen.

Parijs, London, Syrië, Libië, Berlijn, hoever is het weg! Vlakbij, echt vlakbij eng vlakbij. Venezuela, het komt er aan. Die gek van een Maduro slaat straks door, dan hebben wij er weer een oorlog bij!

Ik huil voor deze wereld, voor de kinderen, die ook onze kinderen zijn , die op boten de Middellandse zee op getrapt worden. Die met grote ogen naar hun ouders kijken en die verdrinken. Verdrinken. Hoeveel zijn het er per dag, per nacht. Als ik veilig lig te slapen, hoeveel mensen zoals ik zijn er dan bang en sterven een vreselijke dood. Welke God heeft dit bedacht?

Kijk , als klein ventje durfde ik niet naar het Rijksmuseum, want daar hadden ze enge schilderijen, waar mannen elkaars hoofden afhakten, nou niet elkaars, maar wel hoofden. Ben ik nooit vergeten. Maar het gebeurt echt, nog steeds, elke dag!

Maar wat er nu gebeurt, wat wij toestaan dat er gebeurt, is werkelijk ongelofelijk. En wat doen wij?, wij formeren, wij praten over het verhogen van de salarissen van meesters en juffen ( zie HvA) naar het niveau van leraren op VWO’s. Is toch echt wat anders mensen, toch een niveautje hoger. Wees blij met wat je hebt of maak je plaats vrij voor een ander die wel wil werken voor dat geld. Voor vluchtelingen met een vergelijkbare opleiding. De Universiteit is toch echt wat anders dan de PABO.

Laten we demonstreren voor al die Syrische vaders en moeders die met hun kinderen moeten vluchten, voor al diegenen die door autocratische leiders in gevangenissen gegooid worden in landen, waar wij toch lekker met vakantie naar toegaan. Laten wij daar eens mee stoppen, moet je eens kijken hoe snel het beleid in die landen omgegooid wordt.

Nee dat doen we niet, we gaan lekker samen voor ons eigen.

Doorgeslagen heet dat, wij weten niet meer, wat kan en niet kan. Onze premier spreekt drie zeg vier keer per jaar zijn medeleven uit en dat is het dan.

Hop gaat ie weer naar Brussel, hop zoent hij weer met Angela en hop niemand die naar hem luistert, 17 miljoen inwoners, dat zijn wij, helemaal niets.

Ik zie nog mijn oude vriend de Hoop Scheffer de kamer van President Bush binnen komen, die goeie man kon zijn naam nauwelijks uitspreken. Toch was ie minister van buitenlandse zaken van Nederland, met Balkenende in zijn kielzog. Helemaal niets zijn wij. Mexicostad is groter en Tokyo en New York ook. Ik dwaal af, doe ik wel vaker, teug naar al die vluchtelingen.

Helpen waar we kunnen en als we kunnen. Wilt ú weg van huis en haard, nee natuurlijk niet, nou zij ook niet, vreemd land, vreemde taal. Wachten op wat eigenlijk?

Dus op naar Syrië, wij , alle Europese legers samen en een einde maken aan die oorlog.

Natuurlijk moet Assad weg en natuurlijk hebben wij geleerd van Irak en Libië, maar wij hebben ook allemaal op school geleerd dat Hitler een tiran was, wat is Assad anders?

Nee wij zijn bang voor de consequenties, onze afgedankte F16’s mogen wel daar niet vliegen. Dat komt, geloof het of niet omdat de strijd in Syrië niet in ons “mandaat gebied” plaatsvindt of vond. Mandaatgebied, een term ongetwijfeld bedacht door onze helden in de Tweede Kamer.

Helden jazeker, met Jeanine Hennis, de secretaresse van Mark voorop, de lippen getuit en met haar eeuwige olijke glimlach, zo van ik heb het gedaan, maar ik vertel niet met wie.

Ik bedoel vergadert, dat begrijpt u!

Dan hebben die vluchtelingen weer een sprankje hoop, dan kunnen zij ook weer dromen over morgen en hoeven ze geen Turks of een andere taal te leren. Kunnen ze gewoon hun Fattoush eten in hun eigen keuken en kunnen hun kinderen weer veilig naar school.

Dat moeten wij willen en daarvoor moeten wij demonstreren, daarvoor en voor niets anders.

Wij spreken