Ergens in Amsterdam, in een goeie buurt niet ver van de PC stond een grijze Volvo station, met een loeierd van een fietsenrek op de trekhaak gemonteerd.

Ik kwam er langs en vond het leuk een praatje te maken: “ ga je weg,” vroeg ik.

Nee was het antwoord, “ ik ben aan het proefpakken, ik ga pas over 3 weken.

Zo dacht ik “ de vakantiepret is begonnen”

Hoeveel fietsen moeten erop? 5 was het antwoord. 5, dat kan toch helemaal niet? Uit mijn ooghoeken had ik al gezien, dat het geen kinderfietsjes waren, 5? Echt waar. Jazeker en er moet ook nog een bak op het dak.

Jezus, dat lukt nooit en dan nog de bagage voor een paar weken en 5 volwassenen in de auto. 5x 25 kilo = 125 kilo en dat achterop. Het was nog een Zweedse Volvo, geen Chinese, d.w.z. een ouder model.

Arme Volvo, arme vader, proefpakken, 3 weken voordat de vakantie pret begint, nou ja pret ammehoela, dat wordt een kreuntocht van het begin tot het eind.

Waar gaat de reis naar toe?, “Zuid Frankrijk”, was zijn antwoord. Zuid Frankrijk, dat zijn zo’n 1200 eindeloze kilometers over de drukste weg van de wereld, met maar 1 Mac Donalds. Drama.

Waarschijnlijk rijden ze via Parijs en niet via Brussel, dat betekent nog twee uur extra oponthoud op de rondwegen van Parijs. Stel je je dat even voor, de airco trekt het allang niet meer, de snelheid ligt rond de 20 kilometer per uur en de auto is overbeladen. Pappa hoe lang duurt het nog, Pappa hoe lang duurt het nog, die vraag wordt minimaal 100 x gesteld en Pappa weet het maar zegt niets, het duurt eindeloos en die vrouw met wie je ooit samen begonnen bent, wordt ook steeds irritanter.

Is dit wel de snelste weg? Wat ben je toch gespannen?, we zijn wel met vakantie!, allemaal van dat soort kut opmerkingen. En dan al die idiote Fransen om je heen.

Overal tol betalen, met lange files voor de tol huisjes, waarom neem je die baan niet, nee die, die gaat sneller. Hoe je bek, ik rij, anders ga jij maar achter het stuur.

In zijn hoofd moet hij denken aan dat artikel in de krant waarbij een man zijn vrouw op een parkeerplaats had achtergelaten. Geen gek idee. Nog twee keer zo’n vraag en ze gaat er uit. Belt ze de ANWB in Lyon maar, die komen haar wel halen.

En die kinderen, hoelang moet ik daar nog mee, nog 6 jaar, dan zijn ze allemaal het huis uit, weg ben ik weer alleen met mijn lief, als ze tenminste dan nog mijn lief is. Nee geen andere vrouw met weer andere kinderen, deze zijn tenminste nog van mij.

Ah Lyon, grote groene borden, langs de kant van de weg, dat is fijn. Ja een tomtom was te duur en die zit er niet standaard op, dus gewoon het ouderwetse route boek en de kaart. “Waar is de kaart, wie heeft de kaart? Godver, die ligt nog thuis naast mijn bed , godver”. Niet vloeken waar de kinderen bijzijn, niet vloeken. Het is ook jouw vakantie, jij hebt er tenslotte het hardst voor gewerkt, ja zij ook wel maar dat geld gaat op aan bijles en ander gekloot.

Vakantie, op kantoor zeiden ze ook al fijne vakantie, de klootzakken ze wisten wat ik er van vond, ik heb nog nooit een fijne vakantie gehad sinds de kinderen geboren zijn, ja ik weet het wel , ik heb het zelf gedaan, maar toch. Het is werken, 14 dagen, of langer, werken en daarna iedereen vertellen dat het zó leuk was. Vreselijk.

250 kilometer naar Lyon, oh mijn God, dat is minimaal drie uur en dan door naar Orange nog eens 5 uur en van daar naar…. “ Ik moet er niet aan denken. Dat is vier keer tanken en dan staat de teller al op €280,- in de min en dan moet het feest nog beginnen.

Nee vakantie is nou niet direct een feest, de reis vaak zwaar onderschat en de kosten vallen ook niet altijd mee. Vroeger was het vliegtuig de oplossing, maar de laatste jaren, duurt het vliegen bijna net zo lang als het autorijden. Idiote wachttijden, rijen controles en dan bij aankomst of een transfer of een auto huren. Alles bij elkaar ben je een dag kwijt met het vliegtuig en die ben je met de auto kwijt, ook als het meezit.

Toch is het niet helemaal waar wat ik zeg, vakantie was vaak wel een feest, voor mij en mijn vrouw. Ja ook met de auto en ja ook die vele kilometers, maar de wetenschap dat je 14 dagen of soms drie weken met je kinderen samen bent, is toch wel geweldig. Het maakt dan niet meer uit dat het huisje kleiner is dan je dacht en dat slapen s nachts lastig is vanwege de warmte.

Dat je boodschappen moet doen en dus sjouwen.

Samen met de kinderen, nu groot en zelfstandig, dat was en is volgens mij voor iedereen die gezegend is met kinderen een feest.

Ook al staat je vrouw bij dat tankstation ergens in Frankrijk met de ANWB te bellen.

Ook voor die man met die overbeladen Volvo

Wij spreken