Wij waren de hele dag in Amsterdam, wachtend op jouw geboorte.
Het ging nog wel even duren, dus ging ik naar huis om de honden uit te laten, ontspannen want ik had de tijd, sterker nog toen ik terug reed en via de telefoon vroeg hoe de zaak ervoor stond kreeg ik te horen dat er een beetje ontsluiting was maar dat het wel tot elf uur kon duren. Het was vier uur dus dat ging nog wel even duren.
Verdomd ,kom ik aan op ons “schuiladres” komt er een appje van mijn schoonzoon, jouw vader. Onduidelijk, maar er stond iets in van “komen jullie”
Voor mijn lief was dat het alarm signaal, de bel in de brandweer kazerne, “gaan nu direct”.
Wel dat was makkelijker gezegd dan gedaan, want van waar ik mij bevond was het best een stukje aar de rand van de stad waar het ziekenhuis was waar jij ging bevallen. Zonder politie begeleiding en met een schreeuwende vrouw in de auto, haast, haast het was haar dochter en haar eerste kind reed ik in tien minuten een afstand waar een taxichauffeur zeker 20 minuten over had gedaan en hij mocht over de trambaan en ik niet.
Alle doemscenario’s werden door mijn lief naast mij opgenoemd, de files voor ons, de verkeerde weg, geen parkeerplaatsen bij het ziekenhuis. Doctoren die er niet meer waren, want het was na vijven Toto shit, alleen maar shit. Mijn bloeddruk, ach laat ook maar, mijn hart, ach laat ook maar.
Toto we waren op tijd, gewoon op tijd, jij was nog geen 5 minuten geboren of we stonden in de kamer waar jouw vader jou tegen zijn borst drukt want jouw mamma was nog in de OK.
Geen excuses van mijn lief, die in tranen naar jou stond te kijken, terwijl ze zich zorgen maakte over jouw mama.
Jij was zo vers, dat een deel van de navelstreng nog aan jouw buikje zat. Vers van de pers, heet dat en dus op tijd.
Toto die rit vergeet ik niet snel, jou ook niet maar die rit, nee nooit meer!
Jij had haar, donker bijna zwart, heel veel haar en natuurlijk was jij het mooiste kind, dat ooit geboren was. Was ook zo!

Wij spreken