De banaan is het belangrijkste fruit ter wereld, vol goede vitamines en mineralen en de juiste suikers.

Brazilië is een van de belangrijkste producenten met zo’n 5,5 miljard kilo. Voor ons dus een prima reisdoel. We hadden natuurlijk net zo goed direct naar Sāo Paulo kunnen vliegen en dan door naar Santos de belangrijkste havenstad, maar Rio was veel leuker om op te vliegen en als je toch naar Brazilië moest, dan…..!

De Copacabana en Ipanema, dat moet je toch eens gezien hebben als je in de buurt bent.

Wat een geweldige tegenvaller was dat, de Copacabana ging nog wel alhoewel het strand in Zandvoort bij eb breder lijkt, maar Ipanema is helemaal niks, 200 meter denk ik misschien 300 en dan heb je het wel gehad.

Wat wel bijzonder is, is dat er op de Copacabana overal gevoetbald wordt, niet te geloven. Nog nooit heb ik zoveel sporters bij elkaar gezien. Hoeren ook niet, de boulevard van de Copacabana is er van vergeven en hoewel ik bepaald niet blond ben, werd ik onmiddellijk door de dames gespot die er niet voor terugdeinzen om je letterlijk in je kruis te grijpen terwijl zij in slecht Engels ‘’fuckie, fuckie” in je oor fluisteren. Gewoon midden op de boulevard. Ze hadden ons de prijs van dat vertier niet genoemd, dus zijn Gerard en ik maar doorgewandeld, want anders…….! Voor twee jongens uit Holland een bijzondere ervaring.

Omdat we geen serieuze aanleiding hadden om lang in Rio te blijven heb ik behalve een toertje naar het teleurstellende Ipanema niet veel van de stad gezien. Maar ik ben er geweest en met de Concorde. Natuurlijk heb ik de trap naar Jezus de Verlosser genomen en al klimmend vastgesteld, dat de aanwezige kabelbaan een betere oplossing geweest zou zijn. Mijn hemel wat was dat zwaar. Maar het uitzicht over de stad is ongelofelijk en als goed katholiek voelde het als een bedevaart. Ik hoef niet meer naar Santiago de Compostella.

55 minuten met het vliegtuig naar Sāo Paolo en 50 minuten met de auto naar Santos. De grootste haven van Brazilië .Geen banaan te bekennen, dat kon toch niet, 5 miljard kilo, die moet je zien. Wij dus niet en we hadden maar 1 dag. Bananen werden in die tijd vervoerd in reefers, grote witte koelschepen en nog niet in koelcontainers zoals nu. Ze moeten er geweest zijn, maar de haven was zo groot, daar hadden wij bij onze geweldige planning en voorbereiding geen rekening mee gehouden. Door dus maar naar Buenos Aires in Argentinië, onze volgende bananen bestemming. Prachtig, indruk wekkend, maar……. Een dictatuur met Videla aan het hoofd en heleboel “unmarked cars” in de straten. Auto’s zonder nummerbord en de portier van hotel had ons op fluistertoon verteld, dat we daar een beetje voor moesten oppassen. Gewoon, niks bijzonders, maar wel oppassen! Goed na een steak, zoals daar krijg je ze nergens op de hele wereld, op naar de haven. Daar zouden we vooral naar laad en los systemen gaan kijken niet naar bananenboten, want die komen daar niet. Nee gewoon laad en los systemen. Op weg naar de haven viel het ons wel op dat er overal controlepunten van de politie waren, maar goed, we wisten van Videla en misschien was er in de stad iets bijzonders aan de hand, je weet maar nooit. Nou dat was een vergissing, ook bij de ingang van de haven was zo’n post en noch met geld noch goede woorden werden wij toegelaten.

”Strictly off limit en “Strategic Important Area”, nee erg ontspannen was het daar niet.

Het eindresultaat van onze reis van duizenden kilometers was dan ook waardeloos, geen banaan gezien, wel een hoop ervaringen rijker, maar daar was ik niet voor ingehuurd. De terugvlucht met Aerolineas Argentinas duurde 14 uur en eindigde in Madrid. Verder gingen ze niet. Alles bij elkaar had de tocht 6 dagen geduurd, uit en thuis en de eerste banaan die ik zag lag……. op de schaal thuis in de keuken.

En Gerard, Gerard had maar een conclusie…. Peter we moeten naar Costa Rica en snel!

Volgende keer: rampspoed op reis.

Wij spreken