Soms moet je wat tijd nemen om na te denken, nadenken over het leven dat achter je ligt.

Mijn leven begon, nadat mijn ouders er achter kwamen dat mijn broertje een geestelijke achterstand had.

Niets ernstig, hij was gewoon woordblind, dyslexie  heet dat tegenwoordig. Eigenlijk niets aan de hand, maar voor mij betekende dat, dat ik vanaf dat moment van kostschool naar kostschool gestuurd werd, want mijn ouders verhuisden elke twee jaar omdat mijn broer weer naar een andere school moest.

Hij kon niet op kostschool, ik wel.

Ik was elf toen ik van de lagere naar de middelbare school ging. Eigenlijk te jong, veel te jong en ik heb daar nog steeds last van, let maar op mijn spelling. Het kofschip heb ik nooit begrepen.

Na 7 scholen in 8  jaar belandde ik in Leiden en werd lid van Minerva, sterker nog ik werd ook nog lid van de lustrumcommissie Leiden 70. Fantastisch, maar de consequentie was dat ik moest gaan werken om de opgebouwde schuld gedurende het lustrum terug te betalen. Het ging toen slecht met het bedrijf van mijn vader en mijn moeder belde mij op om mij dat te vertellen.

Ik zie mij nog staan in de gang van ons studentenhuis van mevrouw Bloemen aan de Stille Rijn 11, met de telefoon in mijn hand. Mijn moeder aan de andere kant van de lijn, die het slechte nieuws bracht. Weg uit Leiden, die 400 gulden per maand was gewoon te veel. Ik heb die boodschap begrepen en ben weggegaan. Mijn zoveelste vertrek. Niemand, behalve mijn lief, heeft dat ooit begrepen. Ik was best een goeie student. Nu 50 jaar verder en na de hele wereld bereisd te hebben is het tijd voor wat contemplatie. Mijn kinderen, ik heb er 3, zijn volwassen, hebben kinderen en zijn succesvol. Ik moet voor Opa spelen, maar wil dat niet. Ik weet ook niet waarom niet, maar ik wil werken. S’ochtends weg en s’avonds weer naar huis en geen boodschappen doen bij Jumbo of batterijen halen bij Action.

Af en toe een kleinkind op schoot is prima, maar voor de school met de auto wachten om ze daarna naar huis te brengen, naar de au-pair of zoiets is mij gewoon te veel. Zal wel helemaal fout zijn, maar ik kan het niet.

Ik heb een te spannend leven gehad, te veel mooie mensen ontmoet en te veel genoten om nu op een stoel te gaan zitten om Opa te spelen. Mijn lief van toen, mijn vrouw kan dat beter en heeft eindeloos geduld. Knap van haar, maar niets voor mij.

In Nederland ben je oud als je de 70 gepasseerd bent, in Amerika loop je zonder hulp de trap van Air Force One op.

Daar wel, hier niet. Ik moet ook werken om te leven, want van een pensioen van € 1600,- in de maand voor 2 personen lukt het niet en de kinderen om hulp vragen ligt niet in mijn aard, als het al zou kunnen. Alleen de ziektekosten verzekering kost al meer dan €350,-, krankzinnig! Van zo’n premie en dan is er nog het eigen risico word je al doodziek!

Werken dus.

Mijn spaargeld is opgegaan aan de Gemeente Amsterdam. het project van de vrachttram. Ik was gewoon 20 jaar te vroeg èn je moet alleen doen waar je goed in bent. Ludo je had gelijk, ik was er niet goed in.

Als je je hele leven headhunter geweest bent en zo’n 12000 mensen gezien hebt in 40  jaar, dan zou je denken, ach opdrachten krijgen is geen probleem. Was het maar waar, de meeste van mijn relaties zijn of met pensioen of overleden of weten niet dat ik nog gewoon werk. Gezondheid prima, soms een beetje pijn in de rug, maar verder niets aan de hand. Werken dus.

Maar zoals gezegd dat valt niet mee. Vandaag werd mij door een goede relatie uit Utrecht, verder geen namen, verteld dat een honorarium van €4000,- te veel was voor een Search ( een zoekopdracht) zonder garantie op succes en dat ze het zelf wel zouden doen. Salaris niveau max € 2600,- bruto, €30.000,- op jaarbasis. Dit soort opdrachten, ik zou er vroeger niet over gepiekerd hebben, maar nu, de hele wereld zoekt voor niets en vraagt pas betaling bij afronding of liever nog, doet aan detachering. Bij dat laatste, detachering dus, klotst het geld tegen de drempels, althans dat zeggen ze. Ik moet het nog zien.

Maar goed, ik doe waar ik goed in ben en al het andere laat ik voor wat het is. Executive Search,  betaling in 3 termijnen en 30% van het salaris als honorarium. Zo was het en zo is het bij mij nog steeds, zeker als je weet dat mijn grote leidsman en voorbeeld, Jan Roelfsema, oprichter van Eurosurvey, ooit over mij zei ” hij is voor het vak geboren”. Ik verdien het dus gewoon, alleen……

Ik heb nog een opdracht te goed van Frans Van Houten van Philips, maar ik denk dat hij mij een beetje vergeten is. Waarom? geen idee of eigenlijk toch wel, hij is mij niet vergeten, maar zijn HR baas of liever bazin, toen een Engelse mevrouw, liet zich geen headhunter aanpraten, dat bepaalde zijzelf wel. Dus niets van Philips en zeker nu niet want Frans heeft wel wat anders aan zijn hoofd, of zou hij misschien toch een goeie productiebaas kunnen gebruiken.

Ja , dit zijn zo van dingen die de revue passeren als je alleen en rond dit tijdstip een beetje nadenkt over hoe het verder moet. Dat zou mijn dierbare overleden vriend Robbie van Erven Dorens gezegd hebben. “Peter laten we eens praten over hoe het nou verder moet”, wat een man Mr Golf. Ik heb ooit een Golfbaan voor hem gekocht, de Rijswijkse met de bedoeling er het Robbie van Erven Dorens Golf Center op te richten. Maar Robbie is er niet meer, ik mis hem!

Mijn plan, daar in Rijswijk is niet doorgegaan, want iedereen maakte daar ruzie met iedereen en wij hebben de baan toen maar doorverkocht aan de club. Spannend, dat wel. Wat nog meer: ik heb een Televisieprogramma gemaakt en ben drie jaar voorzitter van Jumping Amsterdam geweest. Maar ook in die wereld, de wereld van de paarden, is ruzie maken de gewoonste zaak van de wereld. Na 3 jaar en een bijna faillissement, vond ik het mooi! Ik ben gewoon een headhunter, geen paardenman en geen Harry Mens. Doe waar je goed in bent! Maar wel spannend allemaal.

Tja, die opdracht uit Utrecht, het was niet veel, maar alle kleine beetjes helpen en het voelde een beetje verdrietig, want ik dacht echt dat het vrienden waren. Maar ja, ik neem nog een slokje …op morgen, want morgen is alles anders en alles beter en morgen komt er vast een opdracht langs, die ik wel kan en wil doen en waarbij de klant eindelijk weer eens op zijn wenken bediend kan worden. Want dat maakt mijn vak zo leuk, mensen plaatsen en dan constateren dat jij het goed gedaan hebt, fantastisch. Het geboden salaris moet dan wel hoger liggen dan € 2600,- bruto per maand.

30% van het jaarsalaris en geen % minder, maar dan krijg je ook wat.

Ik ga slapen,

Wij spreken