Eindelijk weer eens een echte ligwakker. Het is 1 uur in de nacht, de vrouw slaapt eindelijk, na 6 uur Wimbledon en mijn twee poezen kunnen hun geluk niet op, de baas is wakker. Tijd voor echte aandacht, de rag borstel komt te voorschijn en mijn twee Britse kortharen, een Engelse en een Duitse melden zich voor een poetsbeurt. De Engelse, CJ genaamd, staat voor Charles Jonathan, vraag me niet waarom, maar het klonk 11 jaar geleden zo mooi en Alfie voor Alfred George, Lord FauntleRoy von Grigoleit, de Duitser. Een echte Mof, als je hem aanraakt dat schrikt ie. Een Duitse ambtenaar kan het niet beter doen. Tegen alle verwachting in zijn die Engelse en die Duitser vrienden vanaf de eerste dag.De taakverdeling is duidelijk, de jongste de Duitser roept ons als er gegeten moeten worden waarna de Engelsman, CJ dus, als een ouwe Engelse Lord, nog net zonder stok naar zijn eetbak wandelt. De Engelsman is overigens, net zoals in de echte wereld, ook twee keer zo dik als de Duitser, ondanks het feit dat deze heren nooit buiten komen en derhalve het moeten doen met het heen en weer hollen in mijn appartement. De Engelsman, doet dat bijna nooit, de Duitser elke dag twee keer, als hij door mijn hondje achterna gezeten wordt, hetgeen overigens door hem zelf uitgelokt wordt. Cloon mijn hond, nou ja hond, wil nog wel een van mijn bed, dat staat een beetje hoger dan normaal, een snoekduik maken omdat hij vindt dat Alfie op zijn plaats gezet moet worden. De reden Alfie daagt hem uit door rondjes te lopen door dat appartement, gebruikmakend van alle openstaande deuren. Als Alfie, de Duitser dus te veel rondjes gelopen heeft, dan vindt Cloon het wel mooi geweest is en dan volgt de snoekduik en een racepartij door de gang, een racepartij de altijd door de Duitser gewonnen wordt. Cloon keert dan teleurgesteld terug in de slaapkamer en kruipt en in zijn “poezen mandje”,ja echt een poezenmand, of wil met een beer in zijn bek, door mij op bed getild worden en dan volgt hetzelfde ritueel. Een paar keer per dag en daarna valt de hele boel in slaap. De poezen altijd op ons bed en altijd tegen elkaar aan, Cloon het hondje altijd aan mijn voeten, onder mijn bureau. De Engelsman komt uit Amsterdam West, de Duitser uit Gelchenkirchen. De Engelsman heeft ooit een liefdevolle eerste opvoeding gehad, de Duitser komt een soort concentratie kamp en gedraagt zich daarna ook naar. Volgens mij heeft hij een PTST opgelopen in de eerste weken van zijn bestaan en gaat dat nooit meer over. Nu “as we write” ligt de Duitser bovenop een smalle kantoorstoel te kijken naar wat ik in Godsnaam aan het doen ben en ja daar is ie, wand90eend 0over ,hij loopt over mijn toetsenbord op zoek naar aandacht. De fouten hier in deze zin , zijn dan ook van Alfie en ik laat ze staan, want dat is zijn bijdrage aan dit stukje over nachtelijke liefde. Liefde waarvoor je niet kunt betalen en die eigenlijk alleen komt in de donkere nacht. Het is de echte Liefde is. Onvoorwaardelijk
Wij spreken