Daar ben ik weer, weet je, ik kan toch niet zonder deze stukjes.

Als ik over een paar weken 50 jaar met mijn lief samen ben, moet ik dit alleen met haar vieren. Een etentje in Amsterdam. That’s it. “Eigen schuld dikke bult”. Mijn kinderen hebben mij gecanceld, want dom genoeg heb ik mij niet aan het door Wim Sonneveld bedachte adagium gehouden:” je moet ze het graf inprijzen”.

Je moet niks vinden, ook al heb je voor je gevoel nog zo gelijk. Alles moet goed en fijn zijn en als grootvader moet je verder je bek houden, soms het gras maaien en gewoon een keer doodgaan.

Heb ik niet gedaan, kon ik gewoon niet en dan krijg je straf. de uitnodiging voor een simpel samenzijn, immers het is toch feest, werd afgedaan, met de woorden “er is teveel gebeurd”.

Mijn lief had mij gewaarschuwd: ” vind nou niks, want je krijgt bonje!” Nou dat heb ik geweten en gekregen. Maar tja, wij zijn gecanceld en voor mijn gevoel van normaal denkende en functionerende mensen teruggebracht tot twee ouwe mensen, die zo nu en  dan, meer dan, dan nu, werden uitgenodigd voor een snelle hap, de gebruikelijke verjaardagen, of om mee te knikken met wat mij in mijn ogen stomme acties waren en ja daar heb ik op een gegeven moment wat van gezegd. Mijn lief vond dat dom van mij en zij had gelijk. Dom, maar alhoewel ik best een beetje oud ben, functioneer ik nog steeds binnen onze maatschappij, ben ik niet met pensioen en moet ik daar ons dagelijks brood verdienen en dat houdt in dat ik mij daar “aangepast” in moet gedragen. Daar ben ik (nog) niet gecanceld, alhoewel ik daar ook wel eens wat vind en dat niet bepaald zachtzinnig over het voetlicht breng. Moet ook niet maar dat is mijn vak, “mijn mening geven”, direct en zonder verbloemde taal of met meel in de mond. Ook in deze stukjes heb ik jarenlang mijn ongezouten mening gegeven, dat blijf ik doen en vaak werd en wordt dat op prijs gesteld. Daar wel, thuis niet. Het is ook niet de schuld van de “kouwe kant”, want dat hoor je vaak. Dat twee van mijn kinderen elkaar niet meer zien of spreken helpt niet echt, maar toch ” eigen schuld dikke bult”, ik schreef het al hierboven, maar ik doe het nog maar een keer. Wie weet helpt het nog, je weet maar nooit. Het is nog niet zover!

Deed Minister Wiersma ook, hij voor  grensoverschrijdend gedrag, een beetje erger dan dat ik ooit gedaan heb, schelden, klein maken en met deuren gooien. Maar als je dan aangeeft dat je “aan jezelf gaat werken”en “in gesprek bent gegaan” dan mag je van onze grote goochelaar Rutte “gewoon blijven zitten”.

Niet te bevatten, hij wel ik niet!

Het was niet “fraai, maar hij werkt er aan”, sprak Rutte over de ophef die zijn eigen minister had veroorzaakt,” maar wat mij betreft mag hij blijven”.Ik had hem er gewoon uitgeschopt en hem ook geen baantje als burgemeester aangeboden, zoals dat vaak, nee bijna altijd gebeurt, een mooi baantje !!! Dat gold niet voor Matthijs van Nieuwkerk, en dus ook niet voor mij. Bek houden, spelen met de kleinkinderen en “mooi oud worden”. Niet voor Matthijs, wel voor mij!

Dán  krijg je als je dood bent  de tekst ” Onze lieve en ….. is onverwacht” of, ik hoop het niet “na een lange en moedige strijd etc”. Krijg ik niet. Bij mij wordt het óf niets óf “Goddank, hij is eindelijk dood”.

Dat etentje straks, dat wordt een romantisch  feest van herkenning, want toen die allereerste keer, waren we ook met zijn tweeën, toen  bijna 50 jaar terug!

Maar toch, wat een. domme man!

Wij spreken