Wat dom van mij om te denken, dat ik wel even kon stoppen met het schrijven van stukjes, alsof ik niet meer wakker zou liggen, alsof Alfie mijn Duitse Britse korthaar plotseling zou stoppen s’nachts langs mijn slaapkamer te galopperen, met de bedoeling mijn daar slapende woofer Clooney eens even lekker wakker te maken. Alsof mijn papegaai van 37 niet juist s’nachts  hele verhalen houdt en alsof ikzelf de nacht niet nodig zou hebben om de vorige dag te verwerken. Dom dus, gewoon dom.  Ik kan niet zonder en zij kunnen niet zonder mij. Alfie hebben wij ooit gehaald in de buurt van Oberhausen in Duitsland, dwz zijn voorganger en langharige Britste korthaar, maar die was zo schuw, die hebben we toen geruild voor Alf. Alf is cinnamon kleurig, dat is een soort roodbruin gestreept, eigenlijk wel een heel mooie kleur, als ik eerlijk ben. Wel een bruinhemd, dat wel! Verder is Alf net zoals zijn voorganger schuw, zal wel een Duitse eigenschap zijn, behalve s’nachts. Alf leeft tijdens de nacht en houdt mij gezelschap tijdens het schrijven, met zijn reet op het smalste stukje leuning van een van de stoelen langs mijn schrijftafel, ligt hij zonder ook maar een moment zijn evenwicht te verliezen, Razendknap. Mag ik hem overdag nooit aanraken. s’nachts mag ik net zo vaak op zijn kop aaien als ik maar wil en een beetje zoenen mag ook. Voorzichtig dat wel want van de herenliefde moet deze Duitser weinig hebben.

Over Duitsers gesproken, waar zijn die nou gebleven daar in Qatar,  gewoon weg uitgespeeld over, net zo weg als de van Schaalers of de van Gaalers, die/wij dus ook weg. Zo niet dan die Marokkanen, die waren er nog net zoals de Fransen en ook al gaan zij, die Marokkanen, de ballon d’Or niet winnen, ze hebben een hoop landen, nee een heel continent laten genieten en trots gemaakt. Mag ook wel een keer, nadat ze half Rotterdam en Brussel hadden afgebroken, maar ja dat is weer datzelfde kleine groepje weet u, dat zijn ze niet allemaal. Enfin Qatar ligt bijna achter ons en daarmee moeten al die NGO’s die het op de emir gemunt hebben weer een nieuw doel voor hun leden zien te vinden, immers zonder lijden geen geld en na het WK hoop ik dat wij de Ayatollahs eens te pakken nemen, onder aanvoering van Amnesty International. Wil ik wel geld voor geven!

Dat zou ik nou werkelijk fantastisch vinden, over enge blanke ouwe witte mannen gesproken, ayatollah’s vangen. Dat zouden we onder leiding van Sigrid kunnen doen, nu eens geen excuses maken en betalen, maar mensen bevrijden en vrouwen weer een kans geven en niemand vergeten.

We kunnen er met onze eigen Boeing 737 naar toe en dan blijven tot de kleinzoon van Reza Pahlavi weer op de troon zit, de kleinzoon van de Shaj. Of we nemen hem vast mee, net zoals de Fransen ooit Khomeini vanuit zijn schuil adres in Parijs naar Teheran gevlogen hebben.

We zijn het bijna vergeten, maar als de Fransen dat nou gewoon eens niet gedaan hadden, hoeveel jonge mensen hadden er dan nu nog geleefd, daar in Iran! Veel

wij spreken weer