Terwijl de oorlog voortraast in Oekraïne en de Russen uit frustratie, want het gaat ze niet snel genoeg, de meest vreselijke wapens inzetten, het liefst tegen de burgerbevolking, en er dus vele slachtoffers vallen, vooral in Mariopoel, leven wij in het westen eigenlijk gewoon ons decadente Woke leventje. Ja sommige artikelen worden wat duurder en ja onze regering zit op de handen en wacht eerste de voorjaarsnota af, voordat ze iets doen om het volk te compenseren, voor de ernstig gestegen kosten voor levensonderhoud en ja wij maken ons misschien een beetje zorgen over de volgende stap van Putin, de gek die dit allemaal heeft aangericht, Ik lig im mijn bedje met ’s nachts zoveel pijn in mijn rug, dat de tocht naar de computer wel een marathon lijkt. De trilplaat die ik gekocht hebt, doet zijn werk nauwelijks en de pillen uit België doen niet wat ze moeten doen. Wakker s’nachts, denkend aan al die mensen die op de vlucht zijn, ontheemd en vaak zonder echtgenoot, want die moet vechten, ja en dan denk ik soms ook een beetje aan mij zelf. Ik ben geen soldaat en ik ben ook niet zo moedig als al die Oekraïners die naar het slagveld gaan om die Russen een schop onder hun kont te geven. Nee ik ben geen soldaat ik ben een uitvinder, een artiest, die geprobeerd heeft, zonder een serieuze opleiding, ik moest mijn studie in Leiden opgeven, omdat de zaken van mijn vader slecht gingen en het maandgeld benodigd om mijn kamer en het studiegeld te betalen niet meer kon worden opgebracht, iets van het leven te maken. Daarnaast was ik ook nog lid van de lustrumcommissie van het Leids Studenten Corps geweest in 1970 en moest ook die rekening, want dat kost extra centjes ,betalen. Ik heb Leiden, met een traan, gedag gezegd en ben gaan werken. Bij de VNU op het Gelderlandplein, voor fl 1000,- gulden in de maand. Dat was veel geld in die tijd en jammer genoeg heb ik daar besloten niet meer naar Leiden terug te gaan, maar om te blijven werken. Huub Jussen een van de grote bazen van de VNU begon een kopie van Elsevier in Zuid Afrika, hij deed dat op verzoek van de Zuid Afrikaanse geheime dienst vooral om via dat blad de belangrijkste stemmingmakers in de wereld te vertellen hoe het nou zat in dat land, dat al in die tijd gedwarsboomd werd, door veel landen die het niet op hadden met de apartheid. Wist ik veel, Voor Rand 4000,- in de maand mocht ik in Johannesburg wonen en als Circulation Manager zorgen voor de verspreiding van “to the Point” in alle landen van de wereld, behalve Zuid Afrika.
Naast wonen in de zon van Johannesburg betekende dat reizen maken naar al die plekken in de wereld, die voor ons interessant waren om de namen van wat nu heet de influencers te achterhalen en die namen dan te verzamelen en Via Smeets in Weert, toen de grootste drukker van Europa, to the Point te sturen naar die doelgroep. Veel reizen, altijd in het vliegtuig, twee paspoorten, want een Zuid-Afrikaans stempel in je paspoort was een geheide no-go in vele delen van de wereld . Het betekende twee dagen per maand wonen in Weert, als de krant, want zo noemen ze een tijdschrift bij de drukker , gedrukt werd en dan weer terug naar Joburg, Johannesburg, Op 1 October ergens begin 1972 vloog ik voor goed weg uit Nederland en op 16 October, mijn verjaardag was ik terug. 16 dagen later, met een DC8 van de KLM. Met die DC8 en vele andere vliegtuigen, zelfs met de eerste 747 van Britse Airways ben ik talloze malen heen en weer gevlogen. 18 maanden lang. Daarna vond ik het wel mooi. Het bewind in Zuid-Afrika begon mij tegen te staan, het dagelijks oppakken. van een deel van de zwarte bevolking was een verschrikking om te zien en op een avond heb ik mijn koffers gepakt en ben ik vertrokken, met achterlating van alles wat ik had. Gewoon terug naar dat veilige Nederland. Tot stomme verbazing van iedereen. Met mijn Baas, Huub Jussen en zijn krant is het niet goed afgelopen.De apartheid kwam steeds verder onder druk en uiteindelijk moest Huub stoppen.
Dat is nog een gedoe geweest schijnt, want de nieuw aangetreden regering wilde het geïnvesteerde geld, zo’n 100 miljoen gulden terug en net schijnt dat zelfs de Zuid-Afrikaanse geheime dienst er aan te pas gekomen is. Ik zou er een boek over moeten schrijven, maar ik weet net niet genoeg en alle hoofdrolspelers zijn dood, geen boek dus.Terug in Nederland ben ik dankzei heel hard werken een BA geworden, een bekende Amsterdammer. Sponsor van de Hoofdstadborrel, een must voor elke bekende in Amsterdam werkende Industrieel en Politicus, ooit bedacht door Thomas Lepetak, beter bekend als Stan Huygens van de Telegraaf, een drie maandelijkse bijeenkomst georganiseerd door Adriaan Grandia baas van Hotel de L’Europe, tot Voorzitter van Jumping Amsterdam.
Die laatste club heb ik van een eeuwige dood gered toen mij bleek dat Chris van Dam, een evenementen organisator en baas van de BV Jumping, ik was Voorzitter van de Stichting, weigerde de huur van de RAI te betalen, zo’n fl 300,000-,-. Ik heb Jumping toen van Chris gekocht voor 1 gulden en uiteindelijk met schuld en al door verkocht aan Hans Bakker van de Rai. Hans nam mijn functie van voorzitter onmiddellijk over, hij geilde daar ook een beetje op en weg was ik. Jumping nalatend voor “the Generations to Come”. Na mijn actie ben ik ook nooit meer uitgenodigd voor het spring festijn. Peter bedankt en lazer op. Hans en ik waren geen vrienden, dat bleek. Nu loopt Hans met een helmpje op en doet hij als interimmer, de Flora in Almere, een al jaren kansloos project van de Nederlandse bloementelers. Het kost onze miljoenen aan belastinggeld en is nooit een succes geweest. Hans doet het voor Hans, niet voor Almere, want af en toe komt er een TV ploeg, om het drama te bekijken de Koning zal en dat vindt Hans geweldig, de Flora het wel openen , ten minste als het nog open gaat. Succes Hans. Via het bedenken van personele mobiliteit, nu mobiliteit genoemd, op verzoek van het toenmalige bestuur van PTT Post, ben ik bij mijn Vrachttram voor Amsterdam gekomen en dat alles terwijl ik in het dagelijkse leven de kost verdiende als Headhunter. Ik heb alles gewonnen en uiteindelijk alles verloren. De gemeente, de politiek, heeft mij uiteindelijk, na veel toezeggingen en getekende contacten in de steek gelaten, omdat de verkoop van Nuon aan Vattenval €900 miljoen opbracht en dat was nou net wat de Gemeente Amsterdam te kort kwam bij het aanleggen van de Noord-Zuidlijn. Ik was mijn geld in een keer kwijt toen Nuon verkocht werd en Ferdinand Grapperhaus namens Nuon kwam vertellen dat wij ons Faillissement moesten aanvragen. Ik huil nooit, toen wel.Gelukkig heeft niemand het gemerkt.
Nu 14 jaar later en het klimaat en het Milieu onze dagelijkse kost is geworden, zegt iedereen dat ik te vroeg was, toen in 2008. Heb ik niets aan, kan ik geen brood van kopen, Waar ik wel brood van kopen is van werken, hard werken. Velen hebben mij in die tijd geholpen. maar nu zijn ze me een beetje vergeten. Toen deze week de wasdroger kapot ging, moest ik denken aan al die politici, die een kapotte wasmachine gebruiken in hun plaattjes over koopkracht en sparen. En weet je?, vandaag ging ook nog mijn elektrische tanden borstel van het onverwoestbare Oral B kapot. Gewoon kut, zoveel tegenvallers in een week en ik heb geen potje!
Geen uitvinder worden dus!

wij spreken