In zijn uniform zag hij eruit als de held die elke jongen wil worden als hij droomt over zijn toekomst.

Zwart met onderscheidingen op de revers en (soms) zo’n prachtige pet op, gewoon zoals het hoort. Niet van die blouses met gele strepen, waardoor de baas niet meer van het gewone volk te onderscheiden is, nee gewoon spannend en mooi. Nee mooi is niet het goede woord. Indrukwekkend. Er straalde gezag uit alles wat daar stond. Ik heb het over Erik, Erik Ernst Nordholt, hoofdcommissaris van politie in Amsterdam van 1987 tot 1997, hoofdcommissaris en korpschef eerst van de gemeentepolitie en daarna van de regio Amsterdam- Amstelland. Een bekende uitspraak van hem is: “ik doe geen politieke uitspraken, maar uitspraken die de politiek niet welgevallig zijn”.

Zijn burgemeester en dus zijn baas was een PvdA’er Ed van Thijn en eigenlijk deed Ed gewoon wat Eric vertelde dat hij moest doen en dan kwam het goed. Moet je vandaag eens om komen, Halsema en Paauw haar korpschef. Zeker is dat hij geen uniform aan heeft maar zo’n geel gestreept hemdje aan heeft en gezag? In mijn ogen dan, nul en dat blijkt ook wel, want Femke ging afgelopen zondag haar goddelijke gang en het werd een corona puinhoop.

Zou bij Eric niet gebeurd zijn. Natuurlijk waren er rellen in die tijd en demonstraties, shit happens, maar iedereen wist het zeker, er stond een kapitein op de brug die het schip Amsterdam door de storm naar   een veilige zou loodsen. Eric hield niet alleen van storm, Eric was storm, alles in hem klotste en borrelde, ook al zag hij er in die tijd en trouwens ook later,altijd onverstoorbaar uit.

Maar ik heb al genoeg geschreven over toen, honderd jaar geleden, ik wil het hebben over nu, nee ook over de tijd, nadat hij afscheid genomen had van het korps. Eric werd adviseur, een adviseur met een eigen tafel in hotel de l’Europe die hij dankzij zijn vriend de toenmalige directeur Adriaan Grandia dagelijks kon afroepen. In de hoek van het restaurant, uitkijkend over de Amstel. Daar een paar keer in de week gaf hij zijn adviezen aan toppers uit het bedrijfsleven. Daar in die zaal en aan die tafel, was het kantoor van de Raadgever gevestigd, want zo noemde Eric zich en eerlijk gezegd dat was een passende naam, want Eric gaf raad. Onverbiddelijke raad, daar ging je niet tegenin, die raad volgde je gewoon op en dan kwam het goed. Ik weet het zeker. want ik heb het gedaan en ik denk er ook met heel respect aan terug.

Gezag, ik zei het al, gezag, dat was wat Eric onderscheidde van alle mannen die na hem op die plaats aan dat tafeltje in dat restaurant aan de Amstel hebben gezeten.

Er kwamen daar knappe mannen, zelfs Freddy Heineken heeft daar gezeten, het was per slot zijn eigen hotel en Freddy was een van de weinigen die net zoals Eric onverbiddelijk konden zwijgen. Gezag met een grote G. Het gezag van de Raadgever. Van Eric.

Uiteindelijk stopte ook dat en verdween Eric uit Amsterdam, verdrietig over het feit dat hij zijn zeer succesvolle zoon Ernst, journalist bij de telegraaf moest volgen die getroffen was door de ziekte MS. Hij woonde ergens in de buurt van Utrecht. Eric, ging achter zijn zoon en kleinkinderen aan, zoals dat een goed grootvader betaamt.

Vaarwel mijn Amstelstad, U wacht een ander heer.

Daar kwam nog bij dat ook Eric ziek geworden was, tumoren bestormden zijn lichaam maar niet zijn geest, hij bleef volhouden en belangrijker nog, hij bleef lachen. De kanker, want dat was het, kwam en ging weer, net zoals de vele spannende momenten in zijn loopbaan als hoofdcommissaris.

Eric is inmiddels 81 en still going strong, trouw aan zijn vrouw en nog steeds de man die ik beschreven heb hierboven.

De telefoon ging op tweede pinksterdag of was het eerder, ik weet het niet meer precies, ik weet wel dat het al later was. Eric, of ik nog leefde want hij zag geen nieuwe columns meer op mijn website “Lig wakker.nl”.

Klopt Eric, na de column Marijke had ik er even genoeg van, het is toch veel werk en gedoe. Schrijven en corrigeren, en ik weet ook niet of het mensen überhaupt interesseert wat ik vind.

Maar Eric deze is nog één keer voor jou, voor Annie en voor Ernst!

Opdat wij jou niet vergeten!

En bel vooral nog een keer!

Wij spreken.