Voor Tames,

Ergens zo rond 2004 was ik voorzitter van Jumping Amsterdam en in die functie werd mij door hoofdsponsor Pon gevraagd of ik hun Pheaton wilde rijden. Waarom niet en hup daar ging het op weg naar wat de grootste fout in mijn leven zou worden. De vrachttram (City Cargo) voor Amsterdam. In Dresden, waar de Pheaton geassembleerd werd, werd de fabriek bevoorraad door een tram. Dat was dè oplossing voor Amsterdam en nog ca. 250 Europese steden waar trams rijden. Immers de infrastructuur in Amsterdam maakt het voor trams mogelijk om bijna overal te komen en dus kon de stad makkelijk door (vrachttrams) bevoorraad worden. Kosten voor de stad €0, immers de vervoerders en de beladers betaalden ieder hun eigen rekening. Geen vrachtwagens meer, maar trams. 5000 vrachtwagens per dag, elke dag gewoon weg, mooi of niet soms?
De wethouders van toen waaronder Lodewijk Asscher (PvdA), Herrema, Huffnagel, Paulien Krikke en vooral Hester Maij vonden het een wereld idee. Gesterkt door hun steun, ben ik aan de slag gegaan, gesteund door aanvankelijk Boer & Croon, Edgar Peer (ex wethouder en ex boef) en John Jaakke (ex Ajax, daar ging het al fout) en 10 investeerders die ieder €300.000 inlegden. De bijdrage van Boer&Croon was plus minus €200.000,- en verder geen ondersteuning van hun adviseurs. Aan de Zuidas op een verdieping, overgenomen van het failliete bedrijf ‘de Telefoongids’, inclusief hun meubilair, zijn we aan de gang gegaan. Uiteindelijk met 40 specialisten van diverse ingenieursbureaus om het plan voor de gemeente kant en klaar te maken. Een plan voor de concessie en een plan voor het rijden tussen de passagierstrams, want die mochten in hun rijschema’s geen last hebben van City Cargo. Een ongelofelijk klus, vooral omdat wij van de ambtenaren van de stad uitsluitend tegenwerking ondervonden. Het GvB wilde helemaal niet en het bureau dat alle werkzaamheden in stad regelt, werkte ons openlijk tegen.
Mijn Pheaton woonde bijna voor het stadhuis , zo vaak was ik daar om steun te krijgen van het college. Niet zo eenvoudig, want wethouders zijn vaak niet meer dan goed geschoolde burgers en zelfs dat niet. Hester Maij, was alleen maar de dochter van en verder de vrouw van een arts en moeder to be. Op het stadhuis hadden de woordvoeders het voor het zeggen, de wethouders hielden zich uit zicht van alles en iedereen, die iets van ze wilden. Niet alleen voor mij, nee voor iedereen. Was zo, is nog steeds zo.
Het plan was echter zo verdomd goed, dat de Rabobank en Nuon er brood inzagen en dankzij hun respectievelijke directeuren, Ludo van Halderen en Barry Martin kreeg City Cargo serieus werkkapitaal, zo’n €5.000.000,-.
Wat ging er nou fout, want die tram is er nooit gekomen, op de proefritten van 3 maanden na en die verliepen feilloos. Boer&Croon, bij monde van John Jaakke wilde zijn € 200.000,- terug en die hebben ze ook gekregen, omdat ze dreigden de komst van Nuon als aandeelhouder te blokkeren, zij wel ik niet, want ook mijn bedrijf had er geld ingestoken, veel meer dan €200.000,- maar als zij hun geld wilden, dan wilde ik ook een beetje. City Cargo vrat tijd en aan Executive Search kwam ik niet toe. Mijn advocaat in die tijd Jan, gaf Jaakke zijn zin, maar ik moest stil zijn, want oh jee Nuon zou dat wel eens niet goed kunnen vinden.
Wij kregen de concessies het werden er twee, beide voor 10 jaar, da’s een hele tijd en de Bank kwam mij vertellen, dat mijn 65% bijna € 25.000.000,- waard zou zijn als ik toen zou verkopen. Het ging niet om geld, het ging mij om de Tram.
En toen gebeurde het, mijn controller had mij toch die verdomde € 200.000,- betaald, Nuon kwaad, maar dat was niet wat het was , nee van Halderen had ruzie met zijn President Commissaris , Wim Meier (PvdA) , die wilde Nuon verkopen en heeft dat uiteindelijk ook gedaan aan Vattenfall, niet aan Eneco zoals Meier dat gepland had. Van Halderen, een wereldgooser werd ontslagen. De stad koos voor de 900 miljoen, die hun aandeel in Nuon waard was, Herrema werd eruit gegooid, zijn gerommel met de Noord-Zuidlijn was te opvallend geworden en Erik Gerritsen, de enige vent in het gemeentebestuur, toen gemeentesecretaris, stapte op. Hester Maij verdween naar Overijssel en Lodewijk, wel Lodewijk wist op het moment van het faillissement van City Cargo niet meer wie ik was. Zo gaat dat in de politiek. Geen actieve herinnering, weet u nog, Geen actieve herinnering. Eind slecht al slecht, Karel Vuursteen, mijn held, zat de vergadering voor waar Ferd Grapperhaus, toen de advocaat van Nuon ons kwam vertellen, dat wij geen geld meer kregen en dus ons faillissement moesten aanvragen, maar toen mijn lief en ik dat deden, weigerde de rechter onze aanvraag en stuurde ons terug naar het gemeentebestuur! Zo’n geweldig idee, weet de stad dit wel?? Maar dat bestuur was er niet meer en genoeg was genoeg, onze spullen werden verkocht op een veiling, mijn Pheaton ging terug naar de dealer en ik stond daar in Amsterdam op de Zuid-As.
Zielig, helemaal niet, maar wel even “alleen op de wereld”.

Wij spreken.