Ik ben de naam van jouw tegenstander al vergeten, de wedstrijd niet. 5uur heb ik zitten kijken, 5 uur heeft die prachtige Spaanse atleet de mensen op de banken van Wimbledon gekregen. 5 uur heeft hij gevochten als een leeuw tegen een leeuw of nou ja tegen een soort robot leeuw. Langzaam komt zijn naam terug, Gilles en dan ik weet het even niet meer. Een emotieloze nr 26 van de wereld afkomstig uit Luxemburg, dat ik eigenlijk alleen maar ken vanwege zijn vreemde plaatsnamen. Alles eindigt op lange, uit te spreken als lansje. Hij heet Müller en hij is 1meter.92 en weegt 92 kilo. Hij heeft 1 vrouw, waar Nadal er meer dan 1000 heeft (die van hem dromen), en 1 kind en daar zal het zo te zien wel bij blijven. Hij had ook 1 fan, Prins Felix van Luxemburg. Ja die was er echt, spijkerbroek, vlot jasje en klaar voor de camera.

Verdomd die Müller wint, een ijskonijn, Rafaël werd gek, dat konden we zien, dat zagen we allemaal 5 uur lang, gek van die ijsberg tegenover hem, het maakte niet uit hoe en waar hij sloeg, de ijsberg sloeg alles terug. Voeger op school vroegen wij aan jongens die zo lang waren; is het koud boven? Nou dat kon je Müller wel vragen.

Om rillingen van te krijgen. Arme Nadal, een horloge van € 850.000 om de pols en klaar voor de volgende ronde, de finale eigenlijk wel en wij de kijkers, het publiek ook. Die willen Nadal in de finale, niet Müller.

Het heeft niet geholpen, het horloge.

€100.000.000 brengt Wimbledon in het laatje, ja echt 100 miljoen, 25% daarvan gaat naar de deelnemers en de rest in de kas van de All England Lawn Tennis and Croquet Club

Dat zou dit jaar wellicht iets minder kunnen worden, als Müller de finale haalt. Dat is hem overigens nog niet zo vaak gelukt, ja in Rosmalen en Sydney, maar daar doen geen of nauwelijks kampioenen mee.

Nee Rafaël was de vechter en de Spaanse stier die probeerde het betere van het spel te krijgen. Na afloop en zijn verlies kreeg hij en niet Müller de staande ovatie van het publiek op het Court 1 en van de duizenden kijkers op Murray Mountain.

Het was een titanenstrijd, die weer aantoont, ook al gold dat vandaag niet voor Rafaël dat je alleen kunt winnen door te knokken en niet op te houden, nooit. Zijn zege op Roland Garros was daarvan het beste bewijs. Vandaag lukte het niet maar morgen staat hij er weer en wij ook. Müller zijn we dan allang vergeten.

Rafaël één van “the big four”, je was geweldig, dank je wel en

ik beloof het je, dit jaar ga ik niet naar Luxemburg!

Wij spreken