Het was echt mijn fout, ik kwam een dag te laat op de afspraak. Ik had mijn mail niet gelezen of de meneer aan de telefoon niet goed verstaan. Zo vaak maak ik dit soort vergissingen niet. Misschien was ik van slag door het warme weer. Geen idee!

Om precies 11 uur was ik in de mooi gestylde winkel .

Voor wie kom je, was de gestelde vraag. Je… het koste mij even moeite het Je te verwerken. Heb ik de laatste jaren wat meer moeite mee.

You in Amerika klinkt toch anders dan de manier waarop Nederlanders jij en jou gebruiken.

Ligt het aan mij of klinkt het wat minder respectvol.

Enfin, of ik maar even aan de bar wilde gaan zitten, dom van de fout maar ze konden mij wel even helpen. Beetje neerbuigend, Ouwe lul. Ik dus.

Even was inderdaad even. Een jonge dame, ze was niet druk aan het werk, kon zich wel even vrij maken. Ben jij Rob, sprak ze terwijl ze naar mij toekwam. Ja ik ben Rob. Zo zie ik er niet uit voor een meisje van pak weg 20. Voor zo’n meisje ben ik meneer Rob, geen opa Rob maar gewoon meneer Rob.

“Wat kan ik voor je doen?” Was haar vraag. Ik liet het probleem zien, mijn partner had mijn tablet laten vallen en het scherm was kapot. Ik wist, dat had de jongen aan de telefoon mij al uitgelegd, dat het scherm niet gerepareerd kon worden daar was het te dun voor.

Maar dat het tablet helemaal niets meer waard was, dat had ik niet begrepen. Kon ik me ook niet voorstellen. Gewoon € 500,- weg na wat zal het zijn 3 jaar. Ja hoor dat was echt zo. De 20 jarige kon mij ook niet gelukkiger maken.

Nee : dat had ik verkeerd begrepen, met wie had ik dan gebeld, had ik misschien een naam”? Nee ik had geen naam, ik er ook gewoon genoeg van.

Mijn God, ik moest hier weg, terug naar de gewone mensen, weg uit deze winkel waar de jij en jou-ers wonen. Leuk, nee niet leuk.

Op weg naar buiten, bedacht ik me. Dit kon toch niet waar zijn en aan de laatste medewerker die tussen mij en de gewone wereld stond, stelde ik nog 1 keer die vraag. Is het waar?

De procedure begon van voor af aan, dat lag natuurlijk aan mij, aan niemand anders!

Weer even wachten, weer een jij en jou-er, nu een man en weer dat neerbuigende toontje van de meester die de leerling les gaf.

Nu moest ik mijn wachtwoord intypen en verdomd ik was het vergeten, het lukte gewoon niet. Kan er ook niets aan doen dat je tegenwoordig 100 wachtwoorden per dag nodig hebt om te overleven. Gelukkig gaat mijn toiletdeur open zonder wachtwoord, anders stond ik de hele dag in mijn broek te plassen.

Ik zal wel de enige zijn die daar last van heeft, foute generatie, ik ben soms de draad kwijt.

Nog even een zijstap, neem nou dat oplaadkabeltje. Mijn merk heeft nog haar eigen oplaadkabeltjes en die gaan kapot, sneller dan je zou denken in aanmerking genomen dat hun toch best dure producten niets doen zonder stroom.

Tegenover mij aan de bar zat een mevrouw met een kapot oplaadkabeltje, dat zag ik en dat hoorde ik, “hoe dat dan gekomen was en waar ze het gekocht had?”.

“Hoe lang heb jij dat kabeltje al” arme mevrouw, bijna onderdanig gaf zij de zwaar getatoeëerde juffrouw van de winkel antwoord, mijn dochter…… ik schoot haar te hulp en riep de juffrouw toe dat ik wel 10 kapotte kabeltjes had, thuis!

Ik kreeg een nijdige blik.

Ik wou gewoon niet meer, ik wou naar huis. En na het betalen van €3.89 parkeergeld aan de gemeente, ben ik maar gewoon gegaan, met mijn staart tussen mijn benen.

En mijn tablet, lekker gewoon gebruikt!!