Mijn vriend, de raadgever Nordholt, voormalig Hoofd Commissaris van onze hoofdstad, vond mij altijd iets verdrietigs hebben als hij mij zag of sprak. Ik heb me dat nooit gerealiseerd, maar nu ik wat ouder geworden ben realiseer ik mij, dat dat best eens waar zou  kunnen zijn. Wij spraken elkaar het meest in hotel de l’Europe en in dat hotel, was het het altijd,  toen nog onder leiding van de onvolprezen directeur Adriaan Grandia, feest. Nou niet altijd feest maar de sfeer was feestelijk, niet zo moeilijk als Robert Kranenborg de chef is en de drank overtollig en gastvrij werd geschonken.

Hotel  de l’Europe, ooit het stralend middelpunt van het Amsterdams zakenleven, de hoge ambtenaren van de stad, de kunstenaars en schrijvers, zoals Mulish en Jan Cremer, dit gezelschap samengebracht door Thomas Lepeltak, de eerste “Stan Huygens” van de Telegraaf. Ik mocht de hoofdsponsor zijn en die eer, want dat was het heeft mij vele contacten gebracht, niet allemaal profijtelijk althans niet in geld uitgedrukt, maar wel zeer profijtelijk voor de ontwikkeling van de geest, mijn geest.

Verdrietig, ja dat zou wel kunnen kloppen, want eigenlijk een ik in mijn leven nooit echt gelukkig geweest, is dat zo?. Nou dat is niet helemaal waar, op de boot was ik gelukkig. Op het water gelukkig zijn, in de zin van dat euforische gevoel, dat je hebt bij een eerste verliefdheid. Jazeker ik ben getrouwd en heb een geweldige, lieve vrouw en laat ik voorzichtig zijn, leuke kinderen en een schare kleinkinderen, maar echt gelukkig, ik vraag me af of ik dat ooit geweest ben. Begrijp me goed, ik heb een prima leven achter de rug en hoop nog een een tijd actief mee te gaan, maar het is wel een moment voor contemplatie. Een mist van verdriet, zo beschreef Nordholt het. Ik heb altijd hard moeten werken en dat was ook en is de instelling van mijn lief. Schouders eronder en niet zeuren. Misschien is dat het “niet zeuren” en als ik dat nou wel gehad zou hebben, tijd om een beetje te zeuren, zou het dan anders geweest zijn. Geen idee en je kunt een koe niet……, dus gewoon doorgaan op de ingeslagen weg. Hoe noemen de Engelsen dat ?”Keep up the good work” .

Stop met dromen. terug naar vandaagMarjan Rintel, de vriendin van Kaag, die van de Spoorwegen zo een succes gemaakt heeft en nu de baas van KLM is ( god zal je bewaren)schreef vandaag of vorige week, maar het stond vandaag in de krant, een excuus brief aan de klanten van de KLM, over de service in Corona tijd. Het zou beter worden en ze heeft getekend met een zwierig “Marjan”, alsof al die klanten weten wie deze  Marjan is. Een doorgeschoten stewardess??? Niet zo’n goed idee Marjan, dat had Elbers nog even moeten doen. Maar dat mocht natuurlijk niet van jou nieuwe vriend Ben in Parijs! Zal me een feestje worden daar in Amstelveen en ben benieuwd hoe lang jij blijft? Het FD schreef vandaag dat financiën, het ministerie van super woman Kaag, had uitgerekend dat de grove aanpak van Staghouwer en en van der Wal een beetje een misrekening was en dat we minder boeren op straat konden zetten, 15000 minder geloof ik, het NRC daarentegen beweerde vandaag het tegenovergestelde, is het nou gek dat ik soms een beetje verdrietig ben. Nou dat en de vrijlating van Frank, maakten mijn dag er niet beter op. Alhoewel, vanavond, weer naar “Drive to Survive” op Netflix gekeken en kijk daar word ik wel vrolijk van, wat een serie en oh ja wat een heerlijk weer was het vandaag en niet alleen in Den Haag, maar overal, dus ook hier, bij mijn beste vriend! Cloon.

Verdrietig, nee nou niet echt, gelukkig, soms, heel soms.

Wij spreken