Beste Lezer, ik ben de weg kwijt ben in dit k.. landje. Iedereen belazert iedereen en maakt daar ook nog eens afspraken over, zodat het belazeren gewoon door kan gaan. De coalitie belazert u en mij door de huilbui van Slophie Hermans (geen typefout). Het RIVM belazert ons allemaal met een fijnstof onderzoek rond de luchthaven. Diezelfde luchthaven, die op slot moet doordat een volstrekt incompetente PvdA’er daar de leiding heeft en kolencentrales die ” worden opgestookt”, omdat ik citeer “wij komende winter”, vandaag begint de zomer, “de gas voorraden niet op orde hebben”. 5 Praatprogramma’s, die al deze shit dagelijks aan ons presenteren en journalisten die het niet zo nauw met de waarheid nemen en ons via hun column vertellen, dat het allemaal niet anders kan, omdat het uitdrukkelijk niet bestaande probleem van de stikstof gewoon opgelost moet worden door Christiane van der Wall, hierbij aangemoedigd door Kagepin op haar partijcongres afgelopen weekend.
Ik kan het niet meer uit elkaar houden, terwijl ik daar nou zo goed in ben, in het uit elkaar houden. Dat bedoel ik dus, het overmant mij, dat gevoel van totale onmacht. Dat gevoel van een nutteloze ouwe klager te zijn, die niets van zijn gading kan vinden in het nieuws van alledag. Terwijl de oorlogsdreiging vanuit Rusland elke dag groter wordt en een klein foutje een strijd in heel Europa kan veroorzaken, laten wij ons door Erdogan chanteren als het gaat om het lidmaatschap van Zweden en Finland, maken wij ruzie over het lidmaatschap van de Europese unie van Oekraïne en vechten wij elkaar het hok uit als het gaat om wie van onze politieke partijen het beste jongetje of meisje of Xje van de klas mag worden bij de komende verkiezingen. Het is verdrietig maar waar, maar mijn bescheiden IQ kan het niet meer aan.
Ook in de krant van vandaag, dat Hans een van de twee Biodermalletjes is overleden. Verdrietig, ik had het genoegen hem eens te ontmoeten, haar trouwens ook Irene , mijn oprechte deelneming. Zulke dingen gebeuren, niemand heeft het eeuwige leven ook Hans niet, maar het grootste verdriet is toch het feit, dat wij in dit land elkaar eigenlijk niet meer kunnen vertrouwen en niet meer weten of en hoe wij al die crisissen nog wel kunnen overleven, terwijl onze tanks geleased worden van de Duitsers en onze Houwitsers naar Kiev gaan. Wartaal dus, ik bedoel maar.

Wij spreken