Hij heet geen Rob, maar voor dit verhaaltje doet het er niet toe.
Rob had mijn kleine stukjes op ligwakker.nl gelezen en vond ze goed geschreven. Ik blonk van trots want zoveel positieve reacties krijg ik niet. Misschien doe ik iets verkeerd want erg goed begrijp ik Linked in en Facebook niet, eigenlijk heb ik geen idee wie het allemaal krijgen en lezen. Odilia leest ze en die laat regelmatig weten dat ik leuke en leesbare stukjes schrijf. Doet er niet toe. Rob had ze gelezen en vond ze gaaf of zoiets. Rob begreep ook wat mijn vak is en op een dag belde hij mij en vroeg of ik een paar opdrachten kon doen. Dolgraag zei ik en ik meende het echt want de portemonnee was leeg. Niet doordat ik niet wilde werken, maar ik had de afgelopen twee jaar erg veel pijn gehad. Na een 8 uur durende operatie aan mijn rug in januari 2020, de dokter belde mijn vrouw terwijl ik nog dichtgenaaid werd en en zei haar, ‘wat moet uw man de afgelopen jaren veel pijn gehad hebben’. Samen is dat dus 3 jaar. 2 jaar toen en 1 jaar nu, want die dokter Niels van der Gaag, neurochirurg in het Haga in Den Haag, belde op die 20e januari 2020. Drie maanden duurde de pijnloze periode en toen kwam de pijn terug, bleek niets met de vorige operatie te hebben , maar zenuwpijn veroorzaakte door een Ischias. Niels kon er niets aan doen, eigenlijk niemand. Ik zit nu op zo’n tril machine en dat lijkt te helpen. Werken, geld verdienen en pijn hebben gaat niet echt samen. Ik gebruik Belgische pijnstillers van Pfizer, mogen hier niet verkocht worden vanwege de morfine, maar die dingen helpen. het vervelende is alleen dat ik elke 5 weken naar België moet om ze te halen. Opsturen mag niet.
De Nederlandse pijnstillers Tramadol en Oxicodon zijn veel heftiger en hebben veel meer foute bijwerkingen dan die Belgische. Die neem ik dus niet. De nachten kom ik door met het schrijven van stukjes met schrijf-of typefouten, maar het zij zo. Oh ja en af en toe een glaasje whiskey om de eenzaamheid een beetje te verdrijven, want het is eenzaam hier in deze kamer, terwijl nu, buiten de storm raast.Terug naar Rob. Rob geeft leiding aan een groot bedrijf een bedrijf dat hij met een partner heeft opgericht en zoals ik al schreef, Rob vond mijn stukjes, eerlijk en leuk geloof ik waren zijn woorden. Rob is zeer succesvol, hij belde mij en vroeg of ik search opdrachten wilde doen, 3 waren het er geloof ik.Ik was door het dolle, opdrachten betekenden geld en geld betekende dat ik mijn flat niet hoefde op te doeken en dat ik wat te eten zou hebben. Niet alleen ik maar ook mijn vrouw en Clooney mijn stoffer. Clooney mag de naam hond niet hebben, daarvoor is hij te klein. Rob zou terug bellen, want hij moest in een afspraak of Call heet dat tegenwoordig. Oké terug bellen, maar Rob belde niet meer. Hij appte na 3 dagen en schreef dat hij niet wist of er überhaupt search opdrachten waren. Mijn wereld stortte in. Ben ik nou gek, was de wens de vader van de gedachte, nee hij had het echt gezegd. Maar wat voor bewijs had ik en wat had dat voor zin. Ik heb Rob maar terug ge-appt dat we het maar moesten vergeten, want toezeggingen zijn gebaseerd op vertrouwen en vertrouwen of liever toezeggingen kun je niet bewijzen althans ik zou niet weten hoe. Rob en alle Robs in mijn leven moet ik maar proberen uit mijn leven te verbannen. Ik moet het maar op corona gooien of op mijn leeftijd en ja misschien moet ik nu toch mijn flat opgeven en ergens in de provincie gaan wonen, ver van waar mijn leven begonnen is. Het mooie leven dat ik gehad heb, de prachtige mensen die ik ontmoet heb. Misschien moet ik die gaan inruilen voor een flat in Grollo, Drente. Ik ben alleen opgegroeid, misschien is het mij gegeven om te vertrekken begeleidt door mijn lief en Clooney, zeker want Clooney heeft nog wel 10 jaar en ik niet, zeker niet in Grollo.
Rob bedankt, hoop is uitgestelde vorm van teleurstelling.

Wij spreken