Begin jaren tachtig, het was op de golfclub Spaarnwoude ergens tussen Haarlem en Beverwijk. Toen geen bijzondere baan. nu wel. Ik wist eigenlijk niet wat Golf was, toen ik daar de eerste keer kwam, maar dat was snel voorbij. Ik was binnen een dag verslaafd aan het spelletjes en heb met mijn beste vriend Henk, die mij had meegenomen naar Spaarnwoude meer dan honderd rondjes op die baan gespeeld en ook veel drankjes gedronken in het restaurant Graan voor Visch, van de toenmalige uitbater Wil de Lange. Nou komt ie, ik was en ben niet zo’n alcohol drinker dus daar in dat restaurant bestelde ik mijn eigen drankje een jus d’orange met bitter lemon, soms met een beetje bier (bier bitter lemon), altijd in een grote bierpul en altijd veel ijs erin. Na een halfjaar drinken bij Wil, zei Wil tegen mij Peter: we moeten voor jouw drankje een naam bedenken . Nou dat was niet zo moeilijk, wij hadden een rooie Annie dus het werd een “Gele Peter”. Ik was een beetje overspannen, tenminste dat zei de dokter, te veel gevlogen te veel tijdsverschil. Toen heette dat overspannen nu een “burn-out”. Burn-out’s hadden wij toen niet, daar hadden we geen geld voor nu wel, toen niet. Heb ik van mijn kinderen, want die weten alles van burn-out’s. Die burn-out heeft er waarschijnlijk ook voor gezorgd dat ik er niet over nagedacht heb, toen in die tijd, om mijn naam op voor en naast de Gele Peter te laten registreren. Nu echter heb ik een echte burn-out want in de Telegraaf, lees ik graag op de WC, stond in een artikel over het KLM open dat nu op de International (golfbaan bij Amsterdam) gespeeld wordt, dat ene Joost Luyten, beroepsgolfer en Neerlands golf hoop in bange dagen, een drankje, jus d’orange met bitter lemon onder de naam de “Gele Peter” op de markt ging brengen, of liever al gebracht had. Mijn Gele Peter, mijn enige nalatenschap aan een wereld waarin ik zo veel plezier beleefd heb, samen met Robbie van Erven Dorens, met wie ik zo nauw en zo veel jaar heb samengewerkt en vooral gelachen heb, met wie ik naar de Rydercup op the Belfrys geweest ben, samen met hem en zijn lief. Zo spannend en zo geweldig. Nee overweldigend is het goeie woord. De wedstrijden die ik georganiseerd heb samen met Ingrid, mijn secretaresse. Met 30 man met in een luxe bus van Beuk naar Knokke. Op “het Zoute” spelen om de Gele Peter. Het Zoute de golfclub van Graaf Lippens, de burgemeester of liever de eigenaar van Knokke en later de man die de ABNAMRO kapot kocht.
Er mochten geen groepen op “het Zoute” spelen, maar wij wel. Natuurlijk moest ik eerst kennismaken met diezelfde meneer Lippens, immers het was zijn golfclub.
Ik denk dat niemand van die gasten van mijn bedrijf zich toen gerealiseerd hebben hoe bijzonder die golf dagen toen waren. Het Zoute is nu vrijwel onbereikbaar voor de Nederlandse golfer. Onbereikbaar. Ik was er vorige week, kan geen toeval zijn, bij het hek, niet verder, waarom ik niet naar binnen ben gegaan ik weet het niet. Ik had het moeten doen.Nu heb ik spijt.
Verhalen ik kan er duizenden vertellen en carrières of huwelijken breken, maar ik denk er miet over, ze zijn voor mij en niemand anders. Wel wil ik nog vertellen dat die beginnende golfer uit Spaarnwoude ooit de Rijswijkse gekocht heeft, speciaal voor zijn vriend Robbie. De Rijswijkse Golfclub , God wat waren die leden boos toen, zij mochten de baan niet kopen en ik wel. Voor 1 Euro, van de gemeente Rijswijk. TV erbij, alles staat zwart op wit.
Die Gele Peter, ach het is de story of my life. Had ik het maar wel gedaan, dat registreren bedoel ik.
Ook Karel mijn advocaat zegt dat ik dom geweest ben.
Maar bedenk als u de Gele Peter drinkt, hetr was geen franse wielrenner, het was gewoon
Peter van Spaarnwoude samen met Wil.
Vraag het maar aan Ingrid.
Of anders aan Joost.
wij spreken
