Ik weet eigenlijk niet of mijn vader en moeder het eens waren over het feit dat mijn moeder zwanger was toe in 46. Mijn moeder wilde wel graag kinderen. Mijn vader niet. Hij was de oudste van een gezin van 16 kinderen. 16 en ik geloof dat zijn jongste broer 1 was toen ik werd geboren. Een goed katholiek gezin , ik geloof dat mijn gootmoeder haar hele leven zwanger is geweest. In Heemstede aan het spoor hadden mijn ouders een huis gehuurd, direct aan de spoorbaan. De spoorzichtlaan was dus nog niet zo’n gekke naam voor die straat. En nu op het einde van mijn leven woon ik er door de lucht gerekend, dus in een rechte lijn 150 meter vandaan. Als mijn prostaat het nog goed zou doen zou ik zo op het dak kunnen pissen, maar dat is verleden tijd. Ik kan me van die tijd daar eigenlijk niks herinneren. Behalve dat mijn broertje Ronald er werd geboren, anderhalf jaar na mij.
Nu zoveel jaar later is Ronald dood , longkanker. Hij is te jong doodgegaan net als mijn vader 68 een long embolie. Ronald heb ik nog gedag gezegd vlak voor zijn overlijden. Mijn vader ging in een ziekenhuis in Gerona, vlak voor ik hem zou bellen op een dinsdagavond ergens rond 9 uur. Ik werd nog wej doorverbonden door de telefoniste van dat ziekenhuis, maar zijn telefoon werd niet meer opgenomen.
Ik heb hem opgehaald op Schiphol, niet bij de aankomsthal maar ergens bij een vrachtcentrum. Daar stond een zwarte auto met twee vlaggetjes, dat moet hem geweest zijn. Op zijn begrafenis heb ik domme dingen gezegd, omdat het allemaal nog niet zo tot mij doorgedrongen was. Nu dertig jaar later heb ik spijt en zou ik hem alsnog de grafrede willen geven die hij verdiend had en zou ik geëindigd zijn met de woorden “Pap, Ik hou van je”.
Bij mijn broertje heb ik ook gesproken. ook niet goed , maar over mijn broertje kon ik weinig zeggen, ja dat ik hem zijn hele leven of een groot deel daarvan met alles en nog wat geholpen had, aan werk vooral, want hij kon niks en erger nog hij wilde ook niks, behalve tennissen, dat was zijn lust en zijn leven en het verbaasde mij dan ook niet dat de hele tennisclub daar bij Monuta in Almere op bezoek was voor zijn afscheid. Bovendien, de drankjes waren gratis!
Er zaten meer mensen dan dat er ooit bij mijn afscheid zullen komen.
Ik heb besloten te schrijven over dat leven dat ligt tussen nu en dat moment in oktober 46 dat ik daar op de Spoorzichtlaan geboren ben. Mijn vriend Thames spoorde mij aan om een boek te schrijven, een leuk boek met spannend verhalen, nou ik heb er wel een paar. Of het ooit uitgegeven gaat worden geen idee, maar dan heb ik het in ieder geval geschreven voor mijn kinderen Die vinden dat ik een psychiater moet raadplegen, maar daarover later.
Ik hou niet zo van lange voorwoorden dus dit was het. Morgen begin ik aan hoofdstuk 1. Hoeveel hoofdstukken het gaan worden, wel veel denk ik, zo’n 30. Elke nacht ga ik er één schrijven., dus over pakweg 30 nachten kan het naar de uitgeven en kunnen jullie een boek lezen dat geen voorwoord nodig heeft