Je wordt grootvader, dat is iets waar je niets aan kunt doen. tenminste niet als onze, u en mijn kinderen, als u daar mee gezegend bent, nou ja gezegend, kinderen krijgen die als het meezit jouw kleinkinderen worden. Jeetje wat een ingewikkelde zin. Nou goed.

Het is een wonderlijke ervaring, de moeder, jouw vrouw dus, is bij de zwangerschap vaak naast de zwangere moeder, de meest betrokkene. De grootvader “to be” hangt er een beetje bij, zelfs als de kleine geboren is,

Het duurt zeker één à anderhalf jaar, voordat de grootvader een rol krijgt als hij dat tenminste wil. In die eerste periode kom je niet veel verder dan wat gebrabbel, tegen iets kriebeligs in een wieg en als je handig bent een luier verschonen. Ingewikkeld want bij een jongen moet dat anders dan bij een meisje! Daar komt ook nog bij, dat de meeste pas geboren baby’s niet altijd even mooi zijn, maar god beware als je daar iets van zegt!

Het is: “Het mooist kind van de wereld” en hij of zij heeft jouw ogen of jouw neus. Donder toch op, niets van waar!

Terug naar de baby van anderhalf en zijn relatie met jou, de grootvader.

Die relatie komt pas, zoals een goede vriend eens tegen mij zei. “Als de baby naar je lacht”, dan smelt je en ga je overstag, hoe je je ook in die voorgaande periode opgesteld hebt. Opeens realiseer je je dat er een klein mens is gekomen dat ook om jou geeft.

Ik heb die prachtige ervaring, want dat is het, nu zes keer meegemaakt en ik zou dus een gelukkig mens moeten zijn.

Dat ik dat eigenlijk niet ben komt omdat ik het moeilijk vind het roer uit handen te geven.

Ik ben toch hun vader, altijd geweest door dik en dun. Ik ben dat nog steeds, alleen steeds minder, want naarmate mijn kinderen ouder worden, wordt mijn invloed vanzelfsprekend minder. De aangetrouwden krijgen het steeds meer voor het zeggen of je dat nou leuk vindt of niet. Het is de realiteit en met die realiteit heb ik steeds meer moeite. Niet goed, wamt bij mij is dat net zo gegaan, denk ik!

Ik heb nog het geluk dat de aangetrouwden, de “koude kant” zeggen ze in de Zaan mij geen ouwe zak vinden met wie ze niks te maken willen hebben of gedogen, nog erger! Maar mijn kinderen zijn mijn kinderen niet meer, maar volwassen mensen die hun eigen beslissingen nemen en hun verantwoordelijkheden hebben en dat is normaal, zo moet dat ook gaan.

Maar tegen u mag ik in vertrouwen wel zeggen en vertel dat nou niet verder, dat het mij niet meevalt.

Wij , mijn vrouw en ik, zijn geen plakkers, althans niet van die grootouders die elke zondag alle kinderen willen bezoeken of samen mee willen zijn. Al zouden we willen wij krijgen de kans niet. Telefonisch contact en af en toe face-timen, dat is 1 of twee x per week het maximum. Hun eigen leven gaat voor, overigens ook dat van ons, al wordt dat steeds minder.

Ik mis de contacten die ik vroeger had, de uitnodigingen, de diners met zakenrelaties en aangezien ik niet zo van de clubjes ben, wordt het wel een beetje stiller om mijn heen.

Mijn vrouw wil steeds meer haar eigen leven gaan leiden en dat begrijp ik ook nog, Na dertig jaar min of meer alleen gestaan te hebben bij de opvoeding van de kinderen en het organiseren van ons leven is een man die dag en nacht met je meekijkt, nou niet iets waar zij zich echt op verheugd heeft en op zit te wachten.

Ik realiseer mij ook, dat mijn regelmatige afwezigheid in het verleden, veroorzaakt door veel reizen in het buitenland, ons huwelijk geen slecht heeft gedaan. Als dat niet gebeurd was, ja wat dan eigenlijk? Hadden we het dan al die tijd samen volgehouden? Ik durf het te betwijfelen.

Ik denk dat het voor velen van u geldt, dat een goed huwelijk niet kan bestaan zonder een, wat ik hier wil duiden als een “gereguleerde of georganiseerde afwezigheid”.

Thuis komen is altijd leuk, het werkt verfrissend.

Deze zomer heb ik naast mijn werkzaamheden als commissaris bij verschillende bedrijven een beetje gewerkt in de tuin van een mijn zonen. Zijn nieuw gebouwde huis heeft natuurlijk een aanslag gepleegd op zijn portemonnee en daarom is het onderhoud van de tuin er een beetje bij ingeschoten. Enige aandacht was derhalve op zijn plaats. En dat zult u begrijpen die aandacht heeft de tuin uitvoerig gekregen. Van mijn lief en mij!

Gebroken waren we, helemaal kapot!

Gisteren heb ik ze opgehaald op Schiphol. Wat een kut klus is dat tegenwoordig, met al die gele mannetjes die je vertellen dat je op moet hoepelen met je auto. ‘Kiss and Ride” en niks wachten op je familie, maar toch ik vond het leuk om te doen. Goed, via foto’s en face-time gesprekken wist ik wel ongeveer hoe de vakantie verlopen was en dat ze hadden genoten.

Omdat ik ook wist dat mijn zoon morgen weer voor een paar dagen op zakenreis moest, dacht ik er goed aan te doen mijn ervaringen met hem te delen in de auto op weg van Schiphol naar zijn huis, een kwartiertje rijden en nog even tijdens een kopje thee na aankomst op de plaats van bestemming. Ik merkte en mijn lief heeft maar daar later nog eens uitvoerig op gewezen, namelijk dat mijn enthousiaste verhalen niet zo enthousiast werden ontvangen als ik gehoopt had. Het woord “drammen” viel een keer of twee.

Wel Godverdomme, daar sta je dan na al je gezweet en goede bedoelingen

De conclusie van dit alles is en was: Ik moet terug in de rol die ik gewoon niet kan vervullen, die van gezapige grootvader! Die geduldig op het moment wacht dat hem iets gevraagd wordt en die af en toe een keertje oppast! Niks enthousiast zijn en vertellen, helemaal niks, ja volgende week misschien een keer.

Nou en om een lang verhaal kort te maken, dat kan ik niet en mooier nog dat wil ik niet.

Mijn advies daarom aan u en ik zeg het uit eigen ervaring.

Helpen, zomaar iets doen en misschien wel ongevraagd advies geven,

Niet doen.

Wij spreken